Sweet As Bro!

Kia Ora!

Het is een tijdje geleden maar hier dan eindelijk mijn laatste avonturen in Nieuw Zeeland.

Na een aantal lange dagen van natuur en bus kwamen we eindelijk weer eens in een stad. Een echte stad die uit meer dan 40 inwoners bestaat: Queenstown. Deze stad staat vooral bekent om het uitgaansleven. Dat hebben wij hier dan ook ondervonden. Het was erg gezellig tot de volgende ochtend. Toen moest Maris met een kater gaan raften en Reggie paardrijden. Ik had gelukkig een relax dagje voor mezelf en ben Queenstown gaan verkennen. Ik ben een wandeling gaan maken en kwam onverwachts op een hele mooie wandeling langs een meer uit met heel mooi uitzicht over de bergen en het meer. Na een paar dagen stad was het weer tijd om de bus in te hoppen op naar de volgende bestemming: Milford Sound. Dat is een natuur gebied dat voornamelijk gevormd wordt door fjorden. De bus dropte ons hier af zodat we een boottocht door de fjorden konden maken. Helaas was het niet zulk heel mooi weer en zagen we niet veel meer dan mist. Tijdens boottocht vroeg een vrouw wanneer de fjorden eruit zagen zoals op de brochure stond, blauwe lucht en zonneschijn. De gids vertelde dat die foto gemaakt was in 1984 en dat er sindsdien niet meer zo'n mooie dag is geweest. Tja, dat is Nieuw Zeeland.

Na ons iet was teleurstellende boottochtje hadden we onze nachtstop in Te Anau. We sliepen in een soort schoolcampus want iedereen had zijn eigen kamertje met een bedje en een bureautje erin. Ik was een beetje van slag dat ik na 5 maanden weer alleen moest slapen, geen snurkende, pratende en draaiende mensen om me heen! Dat was echt heel raar.

De volgende dag was het weer vroeg uit de veren en op naar Invercargill. Dit is het meest zuidelijke stadje van Nieuw Zeeland. Het lijkt alleen of de tijd daar een beetje stil heeft gestaan aangezien iedereen daar in Nirvana shirts rondloopt met Dokter Martin schoenen en lang haar in een staartje. We hebben hier gelukkig wel een leuk eettentje gevonden waar we met Natasja, Ingrid en Satoko Valentijnsdag hebben gevierd (Satoko is mijn busmaatje en een Amerikaanse, vandaar dat we het gingen ‘vieren'. Ik werd 's ochtends ook vrolijk begroet met een 'Happy Valentines Day!').

Na onze sprong terug in de tijd was het tijd om vooruit te gaan. Er stond namelijk weer een hike in de planning. De volgende stop was namelijk Mt. Cook. Dit is de hoogste berg in Nieuw Zeeland. De top is dan ook bedekt met een dikke laag ijs. We zaten in een heel mooi hostel met prachtig uitzicht op Mt. Cook. Na een stevige wandeling hebben we samen met Satoko (de Amerikaanse) thee door koekjes zitten drinken. Dit schijnt een echte Nieuw Zeelandse en Australische traditie te zijn dus moest ik dat even geprobeerd hebben. Resultaat: een gezicht vol met chocola en een mond vol met koek.

De volgende dag kwamen we aan in Christchurch. Het was leuk om weer even in een stad te zitten. Hier hebben we dan ook even rustig aan gedaan met een dagje shoppen en terrasjes pakken. Hier hebben we helaas afscheid moeten nemen van Satoko en Natasja en Ingrid.

Na 3 4 dagen in Christchurch te hebben gezeten was er nog 1 nieuwe stop te gaan: Kaikoura. Dit stadje bestond weer uit 1 straat en bestaat voornamelijk bekent omdat je er kan whalewatchen. Reggie heeft dit gedaan en buiten haar zeeziek zijn om heeft zij er een paar gespot!

Na Kaikoura was het tijd om het Zuidereiland weer de verlaten en terug te gaan naar het Noordereiland. Toen we de ferry opliepen stond er een groepje mensen met hun handen voor hun mond naar een tv te staren. Nieuwsgierig liep ik naar de tv en ik zag de beelden van Christchurch. Er ging een gigantische rilling door me heen en ik kon het niet geloven. Nog geen twee dagen geleden zaten wij daar! Er ging meteen een paniekgolf door mij heen omdat er daar nog vrienden van ons zaten. Snel zochten we een plekje en hebben de hele ferrytocht (3.5 uur) naar live beelden zitten kijken. Daarna zijn we in Wellington aangekomen en meteen op internet gegaan om te kijken of iedereen die we kenden veilig was. Gelukkig goed nieuws. We hebben de verdere dagen in Wellington om onze gedachten even ergens anders te krijgen naar een museum geweest. Te Papa is een super groot gratis museum, met heel toepasselijk, uitgebreid uitleg over de geografie van Nieuw Zeeland, en dus ook alles over aardbevingen.

Na Wellington hebben we nog een paar dagen in National Park letterlijk niks gedaan. Even bijkomen van het reizen. Daarna was het met de express bus (6 uur lang, auw rug!) door naar Auckland om daar onze laatste NZdollars uit te geven en onze vlucht richting Melbourne te nemen.

Ik heb genoten van Nieuw Zeeland en heb de mooiste uitzichten in mijn leven gezien. Het buszitten kwam soms mijn neus uit maar gelukkig maakte de scenery alles goed.

Lord of the Rings deel 4 en nog wat strand, hitte, ijs en kou.

Na een beetje bijgekomen te zijn van mijn skydive zijn we vanuit Taupo doorgegaan naar Tongariro National Park waar er alweer een nieuwe uitdaging op mij stond te wachten: de Tongariro Alpine Crossing. Dat is een wandeling van 19,4 km die dwars over drie bergen heen gaat. Een daarvan is Mount Ngauruhoe, oftewel, Mount Doom uit Lord of the Rings! Deze wandeling is geen peace of cake en voor niet-ervaren wandelaars (wij dus) wordt aangeraden om de wandeling in twee dagen te maken. Maar wij hadden goede moed en besloten om gewoon flink door te stappen en het in een dag te lopen. En dat hebben we geweten. Het begin was heel makkelijk en was ik nog vrolijk een ork aan het naspelen omdat het echt was alsof je je in een scene van LOTR begaf. Totdat de trappen kwamen. Je moest namelijk ineens van vlakke grond, bijna recht omhoog! Ze hadden het wel makkelijk gemaakt door trappen te bouwen, heel veel trappen. Het was een behoorlijke confrontatie met mijn conditieniveau want om de drie trappen moest ik al hijgend en puffend pauze nemen. Maar op die manier konden we wel optimaal van het uizicht genieten. Want wat was dat mooi zeg! Het was er ook doodstil, geen geluiden van auto's, vliegtuigen of mensen (omdat iedereen ons ondertussen al ingehaald had). Na de trappen liepen we door een soort maanlandschap tussen de bergtoppen door. Het zijn vulkanen dus er lag overal verharde lava waardoor het leek alsof we op een uitgestorven stuk aarde liepen. In de verte zagen wij de volgende bergtop alweer op doemen en moesten we nog een heel stuk steil omhoog klimmen. Voetje voor voetje ben ik omhoog gekropen (neem voor je: de scene waarin Frodo de ring in het vuur moet gooien, maar vervang dan Frodo door Eveline en je weet hoe ik omhoog gestrompeld ben) om vervolgens uitgeput en verslagen bovenaan te komen. Maar dat gevoel van verslagenheid verdween meteen toen ik het uitzicht zag! Zoiets had ik nog nooit in mijn leven gezien! Overal waar ik keek zag ik bergen en natuur. Er waren ook drie puur blauwe meren die van bovenaf heel mooi uitstaken tegen de rauwe kleuren van de bergen. Het was echt ongelofelijk mooi en ik was die zware klim alweer vergeten. Helaas hadden we nog 6 uur te gaan! De wandeling leidde ons verder door verschillende landschappen met prachtige uitzichten. Het was allemaal heel erg mooi totdat mijn benen het na 3 uur stijl naar beneden lopen behoorlijk gehad hadden en de laatste 1,5 uur door het bos kon me echt gestolen worden. Ik heb de wandeling op de automatische piloot uitgelopen en toen ik de parkeerplaats in beeld zag komen kon ik de grond wel zoenen! We hadden het gehaald! Gelukkig konden we onze spieren bij aankomst in het hostel heerlijk laten rusten in de hotpool. Ik heb nog een week lang kreupel gelopen maar het was het dubbel en dwars waard!

Tijd om te herstellen had ik niet want de volgende dag gingen we meteen door op weg naar Wellinngton om daar via de ferry het Noorder-eiland te verlaten in ruil voor het Zuider-eiland, waar we aankwamen bij Abel Tasman National Park. Leuk weetje: Abel Tasman was een Nederlandse ontdekkingreiziger heeft Nieuw Zeeland als eerste ontdekt op 13 december 1642. helaas ging de ontmoeting met de Maori. Vanwege de taalbarrière ontstond er miscommunicatie en werden er drie Nederlands gedood. Hierdoor is Abel snel weggevaren en nooit meer teruggekomen in Nieuw Zeeland. Wel heeft hij de naam Nieuw Zeeland bedacht dat is afgeleid van Zeeland, waar Abel vandaan kwam. Vond ik wel grappig. Abel Tasman National Park ligt aan de kust en bestaat uit prachtige gele stranden met blauw water en regenwoud. Ook hier hebben we weer de wandelschoenen uit de kast getrokken en hebben een walk gelopen. Dit keer iets korter, 4 uur en daarna werden we teruggebracht door de watertaxi. We sliepen op Old Macdonald's farm waar allemaal rare beesten zoals Lama's rondliepen.

Volgende bestemming: Barrytown, population: 42

Na Abel Tasman zijn we na 9 uur lang in de bus gezeten te hebben, belandt in Barrytown dat bestaat uit ongeveer 6 huizen en een kroeg met hostel eraan waar wij de nacht door gingen brengen. Omdat daar werkelijk waar niets te doen is heeft Stray er een ‘party' stop van gemaakt. Dat betekent, gooi de verkleedkist open en laat iedereen zich uitleven op het thema: Oh my god I can't believe you're comming to my party like that! Omdat ik een van de laatste was die een kijkje kon nemen in de verkleedkist waren er alleen nog wat vieze ouwe overhemden over die ik absoluut niet aan ging trekken. Dus ik besloot om creatief te doen en mezelf in toiletpapier te wikkelen en als mummie te gaan. De rest van de avond zal ik jullie besparen.

De volgende dag konden we allemaal met een fikse kater de bus weer in om onze reis te vervolgen naar Franz Josef. Franz Josef is eigenlijk een soort plaatsje dat puur ontstaan is vanwege de jawel, Franz Josef glacier. Dat is een gletsjer van 11 km lang die je voor een deel kan beklimmen. En dat hebben wij dus gedaan. Met een bus afgeladen met avonturiers werden we naar het begin van de gletsjer gereden. Nouja, eerst nog even 2.5 km lopen naar het echte begin waarna we na een flinke klim onze spikes onder onze gehuurde legerkisten mochten vastmaken. Met een klein groepje en een gids ging ik in de middenklasse achter de rest aan het ijs op. Het begin ging het nog aardig maar naar mate we hoger kwamen werden de trappetjes die live voor je neus uitgehakt werden door de gids steeds smaller en steiler. Mijn voeten kregen het steeds kouder en daarna begon het ook nog is te regenen. Gelukkig was het wel mooi blauw ijs en voelde ik mij een echte avonturier. Al hakkend en steunend op mijn pikhouweel ben ik naar boven geklommen om vervolgens de daling weer in te zetten. Het was wel heel gaaf dat we soms door hele smalle en diepe gleuven kwamen waarin je helemaal omringd werd door blauw ijs. Al met al hebben we zo'n 6 uur op het ijs doorgebracht wat genoeg tijd was om compleet doorweekt en onderkoelt te raken maar ook om de gletsjer van top tot teen goed bekeken te hebben. Bij terugkomst kon ik mijn rugzak plus inhoud uitwringen onder het genot van een lekker warm kopje warme choco. Zo heb ik toch nog even aan jullie gedacht en een dagje het gevoel van een echte winterdag gehad.

Het is behoorlijk aanpoten want we slapen overal maar een nachtje om vervolgens weer een hele dag in de bus te zitten. Gelukkig stopt de bus vaak voor korte walks die uitkomen bij watervallen en mooie meren. Verder is het rijden door Nieuw Zeeland alleen al prachtig. Overal waar je kijkt zie je watervalletjes of kleine stroompjes, rivieren en bergen. Echte LOTR filmscènes waar je doorheen rijdt.

Nieuw Zeeland vanuit de hoogte!!

Eindelijk!! ik ben in Nieuw Zeeland! We hebben het natte Australië verruild voor (het bijna net zo natte) Nieuw Zeeland. Terug naar een klein beetje Nederlandse bodem want een Nederlandse explorer, Abel Tasman genaamd heeft Nieuw Zeeland ontdekt op 13 December 1642. Maar het land behoort oorspronkelijk tot de Maori natuurlijk. Nieuw Zeeland heeft ong. 4.2 miljoen inwoners en 40 miljoen schapen. De kans dat ik een schaap tegenkom is dus groter dan een mens haha.

Na een rustige vlucht kwamen, doodvermoeid weliswaar, aan in Auckland waar we uit voorzorg een hotel (jaaaaa een hotel, wat een luxe) hadden geboekt. Na twee nachten moesten we de luxe helaas weer verruilen voor een hostel maar we zaten nu wel midden in de stad waar we de volgende dag een free tour door Auckland hadden. Daarmee gingen we gratis de Harbour Bridge beklimmen wat best wel gaaf was.

De volgende dag ging onze trip beginnen. We hebben een buspas geboekt via Stray die ons over de twee eilanden brengt met een groep van ongeveer 30 tot 40 mensen. Om 08:00 reden we weg naar onze eerste stop: Hahei waar we op een camping sliepen. Toen we daar aankwamen heb ik de Cathedral Cove Walk gedaan, een wandeling langs de mooiste kliffen van NZ (voor de filmkenners, Chronicles of Narnia is daar opgenomen!). De volgende ochtend zijn we onderweg naar onze volgende stop Raglan, langs het Hot Water Beach gereden. Dat is op het eerste gezicht een normaal strand maar op één bepaalde plek is het water heel erg heet als je met je voeten onder het zand graaft of zoals sommige ook deden, een hele kuil graven en er in gaan zitten. Dit kwam doordat de hitte van een vulkaan via het zand naar boven kwam. Daarna zijn we doorgereden naar Raglan, een echt surfers plaatsje waar we heerlijk van het zonnetje genoten hebben. De volgende dag was het weer vroeg op en door naar Maketu met een tussenstop bij de Waitomo Caves. Dit zijn hele bekende grotten in NZ met glowworms! (voor de documentaire kenners onder ons, BBC Planet Earth komen ze in voor). Wij hebben daar een tour gedaan bij een familie bedrijf die grotten onder hun eigen land hadden! Het was erg rustig dus we hadden een privé tour! We stonden daar in de grot en toen deed hij het licht uit en het leek net de Melkweg boven ons, maar dan gemaakt van glowworms.

In de namiddag kwamen we aan in Maketu waar we overnacht hebben bij Whanau Marae (family meetinghouse). Het was een soort boerderij waar een traditionele Maori familie woonde. We werden welkom geheten met een luide Kia ora (Hallo). Het hoofd wilde ons tot zijn familie laten behoren en daarvoor kregen we eerst een dans te zien en daarna moesten eerst de mannen elkaar een ‘neusje' geven en vervolgens achteraan in de rij gaan staan en vervolgens moesten de vrouwen langs lopen om iedereen een neusje te geven. Op deze manier wilde hij ons een echt groepsgevoel geven want hij beweerde dat niemand kon zeggen dat hij iedereen uit de groep echt kende, en daar had hij helemaal gelijk in. Daarna werden de mannen van de vrouwen gescheiden en moesten de mannen de Haka leren. Dat is een krijgersdans om de vijand angst aan te jagen. Het bestaat uit vooral veel luide kreten geven, heel hard op je benen slaan en hele rare gezichtsexpressies geven. De vrouwen moesten de Poi leren. Een iets elegantere dans dat bestond uit zwaaien met een bal in je hand en met je heupen swingen. Na het instuderen kregen wij de Haka te zien en mochten wij onze Poi aan de mannen laten zien. Aan het eind bedankte ze ons allemaal voor de inzet en hadden ze een klein zelfgemaakt cadeautje voor de ‘star of the evening' en dat was ik!! Nu waren we allemaal familie van elkaar en we sliepen dan ook met ze alle (40 man) in een ruimte op matrassen op de grond. Een hele leuke ervaring!

De volgende dag werden we gewekt met de vrolijke klanken van Abba en was het al weer veel te vroeg tijd om verder te gaan richting Taupo. Er was een tussenstop in Rotorua, een plaatsje met heel veel geografische activiteit. De zwavelgeur drong onze neuzen al binnen zodra we een stap buiten de bus zetten. Na een paar stinkende en dampende modderpoelen te hebben gezien zijn we verder gereden naar Taupo. Daar hebben we een wandeling gemaakt naar een hot water spa waar er op bepaalde plekken heel heet water uit de bergen de rivier in stroomt. Het was net alsof we een lekker bad aan het nemen waren in de rivier. En veder.. heb... ik een skydive gedaan!!!

Ik kan het nog steeds niet geloven maar ik heb gewoon geskydived!! (is dat een woord?) Ik, Eveline, die vreselijke hoogtevrees heeft en een bridgeclimb over de harbour bridge in Auckland al eng vindt, is uit een vliegtuig gesprongen! Er hadden zich een paar mensen uit de Stray bus opgegeven om te gaan skydiven alleen toen we eenmaal in Taupo waren was het behoorlijk bewolkt. We waren dus aan het twijfelen of we het nou wel of niet moesten doen. (jaja excuses excuses) En onze buschauffeur wist dat natuurlijk dus toen wij besloten om het toch maar uit te stellen tot zondag zei hij, ik rij jullie erheen en dan mogen jullie zelf jullie afspraak verzetten naar zondag. Dus wij de bus in nog steeds met volle overtuiging dat we zondag gingen (gek, dat ik toch snel even snel mijn korte broek voor een lange had verruild) want ik had geen dichte schoenen aan en het was bewolkt! Echter onderweg in de bus werd de lucht steeds blauwer en blauwer, en wij steeds stiller en stiller. In mijn onderbewustzijn wist ik gewoon dat ik zo meteen ging springen maar ik wilde het nog niet toegeven dus wij bleven vrolijk roepen dat we zondag gingen. Eenmaal daar begon mijn hart wel erg hard te kloppen en kreeg ik een papiertje in mijn hand gedrukt: ‘ja vul daar je naam enzo maar in'. Verbluft mompelde ik iets over ‘zondag.. afspraak op zondag. Maar ondertussen merkte ik dat ik het papiertje al aan het invullen was. Maris, Willem en ik keken elkaar aan: ‘We gaan springen hè?' bij dat besef schoot mijn hartslag nog een extra paar slagen omhoog. Vanaf dag moment is alles heel snel gegaan en zat ik in een soort roes. Ik werd voorgesteld aan mijn jumpbuddy en in een blauw pak gehesen. Mijn jumpbuddy Peter genaamd, begon van alles uit te leggen en ik werd flink ingesnoerd. Ik had gekozen om het te laten filmen zodat jullie er allemaal getuigen van kunnen zijn. Dus ik werd meegenomen voor een kort interviewtje en daarna moest ik het knalroze vliegtuigje in. Ik was een van de eerste die het klaar was om het vliegtuig in te gaan en toen ik daar zat besefte ik dat ik als een van de laatste moest springen! Met vliegtuig volgeladen met adrenaline en angst steeg het op. Peter begon weer tegen mij te praten met die camera op me gericht en het enige wat ik dacht was: laat me met rust en haal die stomme camera uit m'n neus! Na een paar minuten flink stijgen vond ik dat we wel hoog genoeg waren dus ik riep tegen Peter: ‘We can jump now, right? Lachend antwoordde hij: we're not even half way! En hij liet mij zijn hoogte meter zien. Krampachtig lachte ik maar met hem mee. Na een vlucht wat wel een uur leek te zijn (15 min) moesten we onze kapjes opzetten en onze brillen. Nu was het echt zover. Ik werd gek van de zenuwen. Mariska zat vooraan en moest als tweede. Onze blikken kruiste elkaar en ik zag dezelfde angst in haar ogen. Nog even vrolijk zwaaien naar elkaar en toen ging het luik open en floep, de eerste was al weg. Dat ging zo bizar snel, ze zaten op het randje en binnen een seconde waren ze gewoon weg, ik zag ze niet eens naar beneden vallen. Het ging achter elkaar en voor ik er erg in had was ik aan de beurt. Ik moest uit het vliegtuig gaan hangen en mijn benen om de onderkant klemmen. Ik voelde de enorme wind en de kracht van het vliegtuig, ik durfde met geen mogelijkheid naar beneden te kijken om te zien waar ik boven hing. Ik moest mijn nek (godzijdank) in zijn nek leggen dus ik staarde met alle macht naar boven naar de blauwe lucht. En toen ik kon niet echt beseffen wat ik nou eigenlijk aan doen was, liet hij los en vielen we met een gigantische vaart naar beneden. Mijn hersenen waren duidelijk in de war dat er iets gebeurde dat niet klopte en ik kneep heel hard mijn ogen dicht want het gevoel dat je de eerste paar seconden hebt is bijna niet te beschrijven. Je stort gewoon letterlijk met meer dan 200 km per uur richting de aarde met een vreemde kerel boven je. En dat ook nog is met blote voeten omdat ik geen schoenen aan had! Ik dwong mezelf om mijn ogen open de doen en toen ik dat deed wilde ik heeeeeel hard schreeuwen maar er kwam niks uit. En toen ineens uit het niets, vond ik het leuk!! Ik kon alleen maar lachen tijdens het vallen. Het was zo'n mooi uitzicht. Ik viel namelijk richting Lake Taupo, dat is een meer ten grootte van Singapore en het behoort tot de top 5 mooiste skydive plekken ter wereld. Het was zo gaaf, de snelheid, het gevoel en het uitzicht. Het duurde in totaal 40 seconden totdat hij de parachute uitklapte. Door de remming kregen we even een klap dat ik even eng vond maar daarna zweefde we heel rustig en kon ik eindelijk schreeuwen: AWESOME!!!!!!! Ik wist niet meer wat ik allemaal gezegd had totdat ik het terug zag op de film haha! Het was zo heerlijk, lekker zweven, just like a bird zoals Peter de hele tijd herhaalde. Helaas kwam de grond dichterbij en met een lichte bonk raakte we de grond. Woooooowwww het drong gewoon nog steeds niet helemaal tot me door dat ik het echt gedaan had! Ik heb er echt geen spijt van maar of ik het nog een keer zou doen.. wie weet!

Bye Bye Ruby and Hello New Zealand!

Jawel ik ben nog in levende lijven en nog niet weggespoeld! Jullie hoeven me ook nog geen rubberboot op te sturen. Na een 2 maanden durende trip zijn we eindelijk aangekomen op onze bestemming: Melbourne. In Sydney hebben we eerst nog kerst gevierd. We zijn op kerstavond naar een kerkdienst gegaan in een kerk midden in de stad. Best mooi om eens mee te maken hoe ze dit in andere landen doen. We waren niet de enige mensen van over zee, half Europa was aanwezig. Ze gingen aan het eind voor elk land dat aanwezig was een gebed opzeggen. Over The Netherlands bidden ze in het kort gezegd voor de discriminatie en het gevoel om welkom te zijn voor alle buitenlanders. Dit ging dus duidelijk over Geert Wilders.

Na de kerkdienst zijn we nog even de kroeg in gegaan om dat gevoel ook even mee te krijgen, waarna we de volgende ochtend een heerlijk ontbijtje voor onszelf hadden gemaakt en cadeautjes met een gedichtje voor elkaar hadden gekocht. Op 1^e kerstdag waren we uitgenodigd om te komen barbecueën op Coogee Beach. Toen we daar aankwamen was het strand bezaaid met mensen in bikini.. en.. met een kerstmuts op! Ondanks al die kerstpakken en mutsen kreeg ik totaal geen kerstgevoel. Het was net als een gewone dag op het strand alleen dan ietsjes drukker. Op tweede kerstdag dat ze hier eigenlijk helemaal niet kennen zijn we naar de Randwick Horseraces geweest. Wij kwamen daar aan in onze sloeberkleding en om ons heen liepen alleen meer mannen in pak en vrouwen in cocktailjurkjes! Het was echt een drukke business en er werd heel wat afgewed daar. Zelf heb ik niets ingezet omdat dat helaas niet in mijn backpackersbudget past maar het was een hele ervaring.

De volgende dag zijn we doorgereden richting Canberra (jawel jawel, de hoofdstad van Aussie). Maar dat Canberra de functie als hoofdstad draagt is dan ook het enige want het is niet zo heel spectaculair. We hebben het parlementsgebouw bezocht en door de stad gelopen. Het is mooi opgezet daar maar we hadden niet meer dan 1 middag nodig om de hoofdstad van Australië te kunnen zien. Daarna zijn we doorgereden naar Melbourne waar we aankwamen op 29 december. Alex, een vriendinnetje van ons die we ontmoet hadden in de eerste week in Sydney, zat al een tijdje in Melbourne en wij zijn bij haar in het hostel Bev & Micks gekomen. Hier zitten vooral mensen die er voor een langere tijd verblijven. Op deze manier leer je iedereen dus echt goed kennen en voelt het onderhand aan als een grote familie. Het hostel zelf is net een soort studentenhuis. Ze hebben hier dan ook een regel dat als je in slaap valt op de bank of in een stoel beneden, wordt je op de rotonde voor het hostel gezet. En op nieuwjaarsdag waren sommige mensen een beetje moe van de avond daarvoor dus al snel viel de eerste in een stoel in slaap. Dus toen werd hij met stoel en al opgetild en op de rotonde gezet. Al snel werd de volgende slaper gesnapt op de bank, dus hup raam omhoog, bank erdoor met slapend persoon en al, en hup op de rotonde erbij. Ze hebben daar een tijdje gestaan tot dat de politie kwam die ze lachend wakker heeft gemaakt en naar binnen gestuurd. Nu hebben jullie een beetje een indruk hoe de sfeer hier in het hostel is. Ik heb wel heeeel erg hard gelachen!

Oudejaarsavond heb ik in de stad zelf gevierd in het park met uitkijk op het vuurwerk. Daarna zijn we teruggegaan naar het hostel waar het feestje nog in volle gang was en tot in de vroege uurtjes, of beter gezegd dat tot de volgende dag doorging. Het leuke van het hostel is dat je iedereen zo goed leert kennen, alleen de minder leuke kanten zijn het afscheid nemen als er iemand weggaat. Gelukkig weten ze daar hier wel raadt mee want er wordt gewoon een groot afscheidsfeestje georganiseerd! Ian, de jongen die weg ging hield van verkleden, dus het was een verkleedfeestje geworden. Heel erg leuk om te zien hoe iedereen creaties weet te maken met weinig geld. Het afscheid nemen was niet leuk, maar het feest was super!

Naast al dat feesten doen we ook nog andere leuke dingen. Zo hebben we fietsen gehuurd ( waarvan we dachten dat ze maar 2.50 kostten maar uiteindelijk 35 dollar hebben gekost) en hebben we de hele dag door Melbourne gefietst. Dat voelde Hollands zeg! Melbourne zelf is een hele leuke stad dat vooral bestaat uit verschillende wijken. Wij zitten in South Melbourne, tegenover de South Melbourne Market. Op deze markt heb ik mijn eerste baantje gevonden, dat weliswaar een week geduurd heeft. Mijn baas was namelijk een vreselijke man waar ik me totaal niet fijn bij voelde. Ik werkte bij de groentje en fruit afdeling waar ik achter de kassa moest staan en soms wat moest inpakken en schoonmaken. Het was best hard werken voor maar heel weinig geld. En dan ook nog is voor zo'n vieze kerel. Hij hield namelijk nogal van het vrouwelijk geslacht en dat schoof hij niet onder stoelen of banken. Ik zal jullie de details besparen maar ik was er snel klaar mee. Regina had ondertussen ook een baantje daar dus we werkte er samen. In de tussentijd hadden we besloten dat we Australië eerder gingen verruilen voor Nieuw Zeeland omdat de floodings nu wel erg dichtbij kwamen en het hier nu ook steeds vaker ging regenen. Ik vond dat het payback time was voor mijn baas en we hebben hem niet verteld dat we eerder weg gingen. De eerste dag dat we niet meer hoefden te werken waren we gewoon niet op komen dagen. Toen werd er rond een uurtje of half 10 op onze deur geklopt dat er man voor de deur stond die zei dat Regina en Evelyn moesten komen werken. Dat hebben wij vrolijk genegeerd en zijn onze dagelijkse dingen gaan doen. Toen we rond een uurtje of 2 zaten te lunchen aan de tafel kwam er opeens een man aanlopen die heeeeel dicht naast Regina ging zitten. Ik keek op van mijn bord om te kijken wie het was en ik keek recht in het gezicht van mijn baas! Hij zat daar met een drankje in zijn hand een zijn gezicht op onweer! Net op dat moment kreeg Regina een telefoontje dus die liep weg en Mariska liep ook snel weg dus toen zat ik daar met hem. Ik kon zijn woede voelen en hij vroeg heel kalm, bijna te kalm waarom we niet kwamen werken. Uiteindelijk liep hij weg en ging zijn drankje verder drinken aan de bar en hoef ik die gestoorde vent hopelijk nooit meer te zien! Achteraf heb ik hier best hard om gelachen!

Omdat sommige mensen uit ons hostel zich soms een beetje vervelen hadden we besloten om een dagtrip te gaan maken naar Philip Island. Een eiland 2 uur reiden van Melbourne (in Aussie afstanden, heel dichtbij) waar je 's avonds pinguïns op het strand ziet lopen, zeerobben op de rotsen ziet liggen en een chocolade fabriek met gratis samples hebt. We gingen met 2 auto's heen. Eenmaal daar bleek dat je een ticket moest kopen om de pinguins te kunnen zien. Dat vond ik echt belachelijk dus dat heb ik niet gedaan. Het was ook niet bepaald goedkoop. Dus toen zijn we naar de chocoladefabriek gegaan voor de gratis samples. Wat bleek: daar deden ze niet meer aan en je moest eerst een ticket kopen met een tour om gratis samples te krijgen. Dan de zeerobben maar die je op de rotsen kon zien liggen. Alleen die rotsen waren zo ver weg dat je ze alleen via een verrekijker kon zien waar je, je raadt het al, geld in moest stoppen. Toen zijn we naar het strand gegaan en hebben daar een heerlijke barbecue gemaakt voor onszelf om er toch nog een leuke middag van te maken! En begrijp me niet verkeerd, het eiland zelf was ook heel mooi om te zien.

Afgelopen maandag zijn we naar de Australian Open gezien en hebben we Robin Haase gezien! Die het tot nu toe nog heel goed doet! Het was weer even net alsof we in Nederland waren, zoveel Nederlanders om ons heen in het vak en zelfs de camera van de NOS was erbij. Helaas hadden wij alleen groundtickets dus mochten wij niet in de grote stadia waar de meer bekende tennissers speelde.

Goed nieuws is dat we onze auto verkocht hebben! Na een paar dagen flink investeren hadden we eindelijk iemand die haar wilde hebben en zijn we eindelijk helemaal klaar om naar Nieuw Zeeland te gaan. Zoals ik al zei is het op dit moment vrij heftig met de overstromingen en zijn onderhand ook al delen van Victoria ondergelopen. De kranten staan er hier vol mee en je hebt op het nieuws 24 uur beelden van de floodings. Het is hier de afgelopen dagen niet heel mooi weer geweest en ontzettend koud dus we hebben besloten om het ergste voor te zijn en onze trip naar NZ te vervroegen. We vetrekken morgen: 21 januari om 06:00 (aussie tijd) om daar vervolgens 6 weken rond te gaan trekken. Dus mijn volgende blog zal vanuit Nieuw Zeeland zijn.. Ik ben heel benieuwd en heb er veel zin in!

Roadtrip Part II

Fraser Island

Ik was gebleven in Hervey Bay. We hebben uiteindelijk toch nog een daytrip geboekt omdat we van iedereen hoorde dat je echt op Fraser Island geweest moet zijn. Dus wij hebben voor de goedkoopste optie gekozen en een daytrip geboekt. Tijdens zo´n dagtocht word je de hele dag rondgereden in een hele grote 4WD bus. Toen we in de bus zaten en langs andere accommodaties reden om mensen op te pikken, viel het ons op dat het voornamelijk grijze mensen waren die in de bus stapten. Wij hadden dus duidelijk de ‘makkelijke' trip naar Fraser geboekt en niet zoals alle andere backpackers een ruig weekend met kamperen en zelf een 4WD besturen. We werden per ferry naar Fraser Island gebracht. De weersvoorspelling was redelijk, en we hadden een mooi zonnetje toen we aankwamen. We hadden een gids mee die tijdens het rijden van alles over het eiland vertelde, en om de twee woorden het woordje ‘guys' zei. So guys, look right guys, there's a tree guys, that's a very special tree guys. Cuz guys, you see guys, this tree guys, is so special guys... Maar verder bracht hij het leuk en was het een goede gids hoor! We hebben tijdens de trip in 1 dag de hoogtepunten van Fraser gezien. Het mooiste was toch wel Lake Mc Kenzie. Dat is een meer met super wit zand en helder water. Zo helder dat je er heerlijk in kon zwemmen en drinken! Als mooie afsluiter liep er langs de weg naar de ferry een dingo rond! Dat zijn eigenlijk niet meer dan een soort wilde honden, maar ze zijn het teken van Fraser dus het was leuk om er 1 gezien te hebben.

Tin Can Bay

Na Fraser wilde we de volgende dag dolfijnen voeren. Om dit te doen moesten we naar het plaatsje Tin Can Bay. Op de weg naar Tin Can Bay zijn we even langs Rainbow beach gereden. De naam is afgeleid van het strand dat met eb de kleuren van de regenboog zou krijgen. We hadden opgezocht welke tijd het eb was. Vol verwachting klopte onze hartjes toen we het strand naderde... Maar helaas, geen enkele kleur in het zand te bekennen op zwart na. In Tin Can Bay hebben we een nachtje gekampeerd omdat het dolfijnen voeren 's ochtends heel vroeg gebeurd. Met de slaap nog in onze oogjes zijn we om 7 uur naar de haven gelopen om de dolfijnen hun ontbijt te brengen. Eenmaal daar was het al behoorlijk druk en moesten we in de rij staan om een visje te halen. Er waren twee wilde dolfijnen die elke ochtend de haven in komen zwemmen omdat ze weten dat ze dan visjes krijgen. Ze kwamen heel dichtbij en waren absoluut niet schuw. Voor 5 dollar heb ik een dolfijn zijn visje gegeven. Erg lief om te doen, alleen jammer dat het al zo commercieel is geworden.

Noosa

De volgende dag zijn we doorgereden naar Noosa. Hier zijn we ook weer gaan kamperen. We hadden een leuke camping gevonden. Enige nadeel: het was ruim 40 min lopen naar het centrum. We hebben dus behoorlijk wat afgelopen daar. Toen ontdekte we nog een probleempje: het luchtbed was lek! Moon en ik zijn snel naar het winkelcentrum gelopen, bleek de winkel net 5 min gesloten te zijn! Gelukkig zaten er een paar Duiters op de camping die nog een luchtbed over hadden. Opgelucht kropen we in onze slaapzakjes, toch nog een goede nachtrust, dachten we.. want het begon erg hard te regenen. Opeens voelde ik druppels op mijn hoofd vallen. Nog een probleem, de tent is lek! Moon haar slaapzak was al gauw drijfnat en mijn hoofd en spullen begonnen ook behoorlijk nat te raken. We hadden geen andere oplossing dan maar gewoon te gaan slapen en 's ochtens weer op te drogen in the Australia Zoo, want Moon en ik gingen de volgende dag naar de dierentuin. The Australia Zoo is de dierentuin van Steve Erwin, the crocodile hunter (isn't she a beauty). Het hele park stond in memorie van Steve. Wel mooi om te zien wat hij allemaal gedaan heeft en wat voor ideeën hij allemaal had. Zo gek was die vent nog niet.. Erg leuke dierentuin. Steve vond namelijk dat je in love zou raken met wildlife, als je het zelf aangeraakt en beleefd hebt. Dus je kon daar olifanten voeren, slangen aaien, kangoeroes voeren en koala's knuffelen!

Brisbane

Na de rustiek en strandgevoelens van Noosa zijn we in Brisbane aangekomen. Brisbane is een hele grote stad, met veel industrie. We hadden een hostel geboekt midden in het centrum en er niet over nagedacht dat we ook nog een auto hadden. Parkeren in Brisbane is onmogelijk en we werden dan ook hard uitgelachen door de receptionist van ons hostel toen we vroegen waar we onze auto konden parkeren. Na een tocht van 2 uur rijden door Brisbane konden we de auto in een buitenwijk parkeren en met de bus terug richting centrum. En dat in de stromende regen! Een wijze les voor later. De volgende dag was het weer iets beter geworden en zijn we de vele gratis musea in Brisbane gaan bekijken en een wandeling gemaakt naar een super mooie lookout over de stad. Het beviel ons wel in Brisbane (een soort Sydney in het klein) dus besloten we om nog een paar nachtjes te blijven. Tevens kwam ik een bekende uit de Australia Zoo tegen in de kroeg die vertelde dat ze zondag 5 december met een stuk of 25 Nederlanders (en een paar Engelse) Sinterklaas gingen vieren. Ik voelde al een soort leegte in mij omdat ik dit jaar Sinterklaas over moest slaan dus ik werd helemaal blij toen hij me uitnodigde om mee te doen! Dus toen zaten we op Sinterklaasavond in de kroeg met een stapel cadeautjes op tafel Sinterklaas te vieren! Toch nog een klein beetje een 5 december gevoel gehad.

Surfers Paradise

De volgende ochtend zijn we, wederom door de regen, Ruby op gaan halen, die gelukkig nog in goede staat op ons stond te wachten, om door te rijden naar Sufers Paradise. Nou, laat de naam je niet misleiden want het is alles behalve een Paradise. Torenhoge gebouwen met de hijskranen er nog naast rezen boven de stad uit toen we Sufers naderde. Wederom konden wij de weg niet eens zien door de regen die met liters tegelijk uit de hemel stortte. We wilden gaan kamperen om geld te besparen maar aangezien onze tent lekt zijn we maar op zoek gegaan naar een goedkoop hostel. Goedkoop was het, vies ook. Ik werd 's nachts dan ook in bed vergezeld door mijn vriendje de kakkerlak. De volgende dag was het inpakken en wegwezen, op naar Byron Bay.

Byron bay

Byron Bay is een plaatjes waar een hippie vibe hangt. Het heeft veel kleur, het barst er van de straatmuzikanten en ons hostel grensde aan een naaktstrand waar veel vrije vogels liepen. Uiteraard was het ook in Byron niet droog. Dit komt trouwens doorhet lieftallige El Niño (een sterke opwarming van het normaal koele zeewater) dat er voor zorgt dat het regenseizoen hier veel eerder begint dan gebruikelijk is. Dit schijnt 1 keer in de 10 jaar voor te komen en wij kiezen net het natste jaar uit om te gaan backpacken!! De Aussies vinden het helemaal geweldig omdat het goed is voor de natuur en het land. Nou joepiejee, zijn we daar even blij mee! Dus mensen, een schrale troost, Hollandse buien zijn niets vergelijken met Australische-tropische-regenwoud-veroorzaaktdoorElNino-buien. Maar genoeg geklaagd, want we hadden een leuk hostel gevonden om te verblijven. Wel wat aan de dure kant helaas maar dit hebben we gecompenseerd door te leven op wortels en corn flakes. En toen we de volgende dag wakker werden scheen de zon weer en hebben we de hele dag op het strand gelegen en een poging tot surfen gedaan. In Byron Bay is een vuurtoren die op het meest oostelijke puntje van Australië staat. Dat is dus het punt waar de zon als eerste opkomt. Dit wilde wij graag meemaken dus hebben we de wekker om 04:15 gezet en zijn we naar de vuurtoren gereden om daar naar de zonsopgang te kijken. Dit was echt super mooi, in een oranje gekleurde oceaan zagen we beneden ons dolfijnen zwemmen! Moon heeft ons daarna verlaten om een cowboycursus te gaan volgen en wij hadden besloten om in Byron te blijven omdat we het er erg naar ons zin hadden. Thijs en Ivo (die van de dierentuin en Sinterklaas) waren ook in Byron en daar zijn we een dagje mee naar Nimbin geweest. Dit is een dorpje (eigenlijk 1 straat) dat compleet in de hippie tijd is blijven hangen. Het stadje is gekleurd in alle kleuren van de regenboog en er lopen alleen maar hippies rond die herps, mushrooms en cookies aan je willen verkopen. Het leek ons wel leuk om zo'n cookie te proberen. Er kwam een mollig oud vrouwtje op ons af in een bloemetjes jurk die vroeg of we cookies wilden. Na onze bevestiging werden Maris en ik mee geloodst naar een rek met lelijke jurken, waar ze in een zak van zo'n jurk begon te graaien en een paar homemade cookies uit haalden. We moesten dicht bij haar staan en als een echte ‘deal' het geld voor de cookies geven! ( 5 cookies voor 5 dollar, en dat vrouwtje moest aan ons vragen hoeveel dat bij elkaar was. Het effect van iets te veel cookies gegeten in haar leven?) Echt te hilarisch! Daarna zijn we doorgereden naar een waterval van 100 meter waar we eigenlijk alleen met een 4WD konden komen maar zeker de moeite waard was. Eenmaal terug in ons hostel namen we vol verwachting ons koekje. Het zou een uur duren voordat het begon te werken dus wij zaten ongeduldig af te wachten met een: ‘voel jij al wat' blik naar elkaar. We zaten op een bankje bij het strand naar de sterren te kijken toen we allemaal de mooiste vallende ster zagen die we ooit gezien hadden. Omdat we niet zeker wisten of het een hallucinatie of een echte was zijn we maar naar binnen gegaan. Helaas had het een andere uitwerking dan we op gehoopt hadden, we werden alleen maar heel erg moe. Dus toen zijn we op bed gaan liggen en binnen 1 minuut lag iedereen te slapen. Tot zo ver grootmoeders koekjes.

Na ruim een week in Bayron te zijn gebleven is het tijd om richting Moon verder te reizen. Dat is toch wel een van de moeilijkste dingen van backpacken, afscheid nemen. Niet alleen van de leuke mensen wie je heel goed leert kennen in een hele korte tijd, maar ook van het plaatsje zelf en de kamer waar ik sliep. Ik merk dat ik geleerd heb om heel snel iets als ´thuis´ the beschouwen en vind het soms dus best moeilijk om weer verder te moeten reizen. Dus met een lichte steek in mijn hart hebben we Byron verlaten. Na een korte overnachting in Port Macquarie waar we een koala ziekenhuis bezocht hebben, zijn we verder gereden naar Temworth we Moon op hebben gehaald. We moesten een heel stuk het binnenland in rijden en we alhoewel we de ‘highway' namen waar je 100 km per uur mag rijden hebben we het grootste deel van de rit 25 km per uur gereden omdat we dwars door de bergen reden met haarspeldbochten waar je u tegen zegt! Maar we hebben het op tijd gered. Na een overnachting in Temworth zijn we in 1 keer doorgereden naar... Sydney!! Toen we Sydney binnen reden voelde het net als thuiskomen. We hebben een ommetje gemaakt zodat we over de Harber Bridge konden rijden. Dat voelde echt heel gaaf. Aangezien het de 18^e was heb ik die avond mijn verjaardag in The Gaff gevierd, onze uitgaanstent waar we 2 maanden geleden in Sydney ook heel wat leuke avondjes hebben meegemaakt. Heel raar gevoel om om 12 uur door iedereen gefeliciteerd te in Australië, worden terwijl ik me helemaal niet jarig voelde.. maar ik heb een leuke verjaardag gehad en in een bed vol ballonnen mogen slapen! En de volgende dag hebben we chocoladetaart gegeten in het park, met een heerlijk zonnetje en uitzicht op het Opera House! Toen we in het lagen kwamen we een paar van onze jumbo groep tegen! Dus die schoven gezellig bij ons aan en ´s avonds hebben we op het dakterras van ons hostel met ze alle pannenkoeken gebakken en mijn feestje gevierd! Een betere verjaardag kon ik niet wensen! We blijven nu tot en met kerst in Sydney waarna we dan doorrijden naar Melbourne om daar oud en nieuw te vieren. Ons avontuur heeft alleen een kleine onverwachte wending gekregen: Moontje gaat ons verlaten. Ze heeft een baan aangeboden gekregen waar ze die cowboycursus heeft gevolgd. Zij zal niet meer met ons meerijden naar Melbourne helaas.

Ik zal in Melbourne een maand moeten gaan werken omdat het geld hier veel harder gaat dan gewenst en verwacht. Daarna in februari voor ongeveer 6 weken naar Nieuw Zeeland. Tot zo ver mijn planning tot het nieuwe jaar!

Ik wens jullie alvast hele fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar vanuit het verre, natte doch warme Australië!!

Wisten-jullie-datjes en sloeber acties!

Aangezien ik nu toch al zo´n 7 weken aan het backpacken ben heb ik al een heleboel ondervonden. Wisten jullie namelijk dat:

• Aussies alles afkorten? Zoals Brekky, Sunnies, Swimmers, Rocky, Maggie, veggies, dutchies etc etc.
• Iedereen je hier dear, darling, love, honey of mate noemt.
• Als je hier iets wast komt het er viezer uit dan dat het er in is gegaan.
• Zelfs de kassameisjes hier vragen: Hi, how are you doing today?
• Aussies veel zinnen samenvoegen tot 1 woord, zoals : whatyouwantfromme, howisitgoing en howyoudoing.
• Er geen chagrijnige Aussies bestaan (misschien zijn ze er wel, maar ik heb ze nog niet gevonden).
• Dat mensen soms hele verhalen vertellen in hun slaap (ik zal geen namen noemen).
• Dat slapen in een stapelbed soms net aan kan voelen alsof je in een doodskist ligt.
• Als je de waterkraan opendraait het net is alsof je in een zwembad bent.
• Als je een slokje neemt het net is alsof je zwambadwater drinkt.
• Ik hierdoor altijd citroensap door het water moet doen.
• Muggen hier door de meest dikke kleren weten heen te steken.
• Mensen hierdoor gemiddeld 600 muggenbulten hebben.
• Bijna elk insect hier steekt.
• Waardoor ik nu ongeveer 20 verschillende soorten bulten overal heb zitten.
• Ik 's nachts niet kan slapen door de jeuk.
• Ze bijna op elke hoek van de straat openbare toiletten hebben.
• Ik er toch nog in geslaagd ben bijna een boete voor wildplassen te krijgen.
• De Free Pizza Nights van hostels bestaat uit het krijgen van 1/43 stukje van een pizza.
• Je daarna dus alsnog aan de noedels zit.
• Die overigens te koop zijn hier voor 20 dollarcent!
• Ik bijna op elke foto dezelfde kleren aan heb.
• Ik elke avond met uitgaan dezelfde kleren aan heb.
• Bijna iedereen hier altijd in dezelfde kleren loopt.
• In sommige hostels matrassen zijn waarbij je op de grond nog comfortabeler ligt.
• In Australië 23589307583459 soorten insecten zijn.
• Ik aan alle insecten kan wennen, behalve aan kakkerlakken.
• Je hier om 12 uur 's middags geen schaduw hebt.
• Het hier heeeeeel erg veel kan regenen.
• Aussies standaard voorspellen dat er de hele week thunderstorms komen maar ik nog geen een thunderstrom heb gezien.
• Je hier 4 seizoenen in 1 dag kan hebben.
• Het weer dus totaal niet te peilen is waardoor je alles maar op de gok moet plannen.
• Je in sommige douches op je hurken je haar uit moet spoelen.
• Als je wat later in de avond gaat douchen je kans hebt dat het warme water op is.
• Een auto verzekering regelen hier $50,- beltegoed heeft gekost.
• Aussies het leuk vinden om muntjes op de straat te plakken en als je die dan op wil rapen je uit wordt gelachen vanuit het raam boven je.
• Dat je als backpacker hier wijn drinkt dat ‘Goon' heet en er geen enkele druif in die wijn zit.
• Dat de Goon alleen maar in pakken van 4L te koop is.
• En dat je daar maar rond de $10 dollar voor hoeft te betalen.

Verder wordt je als backpacker een echte sloeber, of je het nou wil of niet.

Dat houdt in:

• Bij de Mac Donalds uren zitten internetten zonder ook maar iets te bestellen alleen wel de gratis peper en zout zakjes meenemen.
• Bij hostels de gratis thee en koffie snel overscheppen en je in eigen zakjes meenemen.
• Als er kleren al dagen te drogen hangen aan jouw bed, en ondertussen iedereen uit de kamer al vertrokken is, blij zijn met een paar nieuwe kledingstukken.
• Bij de Free backpacker meals zoveel opscheppen dat er voor degene achter je niets meer overblijft.
• Tijdens het koken in hostels erachter komen dat die koekenpan wel erg goed kookt en hem na het koken snel omruilen voor je eigen kleine aangebrande koekenpan.
• Je ‘uitzet' flink aangevullen met messen, bekers, en borden uit verschillende hostels.
• Bij het Mandarin hotel in Bangkok zoveel shampoo van het housekeeping karretje meenemen dat er nu nog steeds haren mee gewassen worden.
• Je shampoo en afwasmiddel ook prima kan gebruiken om je kleren mee te wassen.
• Je ook je kleren mee onder de douche kan nemen om $4 dollar te besparen voor een wasmachine.
• De bestekzetjes in het vliegtuig in je tas stoppen en tot op heden daar je brood mee smeren.
• Het gemeenschappelijke eten in hostels dat je mag gebruiken vaak in onze backpacks verdwijnt.

Roadtrip Part I

Innisfail

We zijn nu zo´n drie weken onderweg met Ruby. Maandag 1 november zijn we vanuit Cairns gaan rijden. Onze eerste bestemming op de kaart (want we hebben geen TomTom, dus gewoon old skool via de ‘kaart kaart') was Innisfail. We hebben een speciale kaart waarop campings langs de route staan aangegeven. Omdat het al gauw donker begon te worden besloten we om op de kaart een camping te zoeken. Toen we de afslag namen met het bordje van onze camping erop reden we een grasveldje voorbij met een toilet gebouw erop. Verder kon je alleen weer de snelweg op rijden, dus wij vroegen ons af waar de camping was gebleven. Na op een bordje te hebben gekeken bleek dat dat grasveldje pal naast de snelweg met een toiletgebouwtje erop de `camping´ bleek te zijn. Dan maar meteen door rijden naar Innisfail! We kwamen daar aan toen het begon te schemeren. Het was compleet uitgestorven en we vroegen ons enigszins met lichte angst af of we hier iets konden vinden om te slapen. We liepen een gebouwtje in dat op een hotel leek en het bleek een soort hostel te zijn! We hadden daar maar een kamer geboekt ook al hing er een sfeer alsof het een scène uit een horrorfilm was. Onze kamer had overal donkere hoekjes, de lakens zaten vol vlekken en op de vloer was het een drukke kakkerlakboel. Maar er stonden bedden dus we konden slapen. De volgende dag hebben we Innisfail met piepende banden verlaten..

Mission Beach

We zijn toen doorgereden naar Mission Beach. We hadden veel verhalen gehoord over dat het daar erg leuk moest zijn dus we waren erg benieuwd. Eenmaal daar wilden we het bruisende leven van Mission Beach gaan verkennen. Geen succes. Mission Beach bestaat uit een heel erg lang strand, met een paar huisjes erbij. Dat was alles. Dan maar even op adem komen en rustig een duik in het zwembad nemen in ons hostel. Omdat het hostel wel erg aan de dure kant was besloten we om een matras te kopen voor in de auto zodat er tijdens kamperen twee in de tent en twee in de auto konden slapen.

Paronella Park

We zijn toen die middag naar Paronella Park gereden. Dat is een Park opgericht uit de droom van een Spanjaard die de vorige eeuw naar Australië is gekomen om zijn droom te verwezenlijken: een eigen kasteel bouwen. Hij had een stuk land gekocht en heeft daar zelf een huis, een kasteeltje, balzaal en een picknicktuin gebouwd. Er staan nu nog een paar ruïnes van zijn bouwwerken. Je kon bij het park ook kamperen en daar hebben we ons eerste nachtje kamperen ondergaan! Regina en ik sliepen in de auto en de andere twee meiden in de tent. Het nadeel van kamperen hier is dat het in Australië al rond half 7 donker wordt s' avonds dus je kan niet veel meer doen omdat er geen licht is. Mariska, Moon en ik zijn rond kwart voor 10 een douche gaan nemen voordat we gingen slapen. Dat park lag midden in het regenwoud dus er waren veel beestjes. Het waren heerlijke douches en nietsvermoedend en vrolijk zingend stonden we ons in te zepen, toen om 10 uur de lichten uit gingen in het park en het enige licht afkomstig was van onze douches. Hierdoor kwamen er torren van ongeveer 10 cm groot massaal op onze douches afgevlogen! Ik hoorde naast mij Mariska heel hard gillen. Ik wilde net vragen wat er aan de hand was toen er iets heel hard tegen mijn hoofd aan vloog. Kort daarna kwamen ze met ze alle mijn douchehokje binnen gevlogen en gingen op al mijn kleren zitten. Al gillend rende ook ik het douchehokje uit. Mariska en ik stonden daar al gillend en zwaaiend die beesten te ontwijken terwijl Moon rustig door stond te douchen en riep: tja, ik moet toch echt mijn haar uitspoelen. Ik heb snel mijn spullen uit de douche gegrist, tor vrij gemaakt en ben heeeeel snel weggerend! Achteraf hebben we hier heel hard om gelachen!

Dunc Island

De volgende dag zijn we teruggereden naar Mission Beach en zijn daar op een camping gaan staan. Niet omdat we Mission Beach zo leuk vonden maar omdat we nog een dagje naar Dunc Island wilde. Binnen 10 min met de watertaxi zaten we op Dunc Island. Daar hebben Moon en ik gesnorkeld op ons privé strandje met wit zand en palmbonen. Echt super mooi helemaal voor ons zelf! Heerlijk in alle rust genieten van het koraal en de natuur.

Magnetic Island

De volgende dag zijn we doorgereden richting Townsville. Onderweg hadden we op de kaart een dam zien liggen die ons een bezoekje waard leek. De weg daarheen was een groot stuk de berg op, dus Ruby kreeg het behoorlijk zwaar. Op een gegeven moment veranderde het wegdek in een zandweg met meer kuilen dan vlakke weg. Al hobbelend en bobbelend sputterde we met Ruby omhoog totdat de warmtemeter wel aardig omhoop begon te kruipen. De weg werd als maar smaller en ik zag alleen nog maar afgrond. Met samengeknepen billen zijn we tot een besluit gekomen dat we Paluma Dam maar lieten voor wat het was en zijn we omgedraaid. Ik slaakte een zucht van opluchting toen de banden weer normaal wegdek raakte. Dit zullen we Ruby maar niet nogmaals aandoen! 's Middags kwamen we aan in Townsville. Die stad is op zich totaal niet boeiend en iedereen gaat daar eigenlijk alleen naar toe omdat je vanaf daar met de ferry naar Magnetic Island kan. Zo dus ook wij. Zondag 7 november zijn we naar Magnetic Island gebracht door de ferry. We sliepen daar in X Base, een hostel dat bekent staat voor de party's. We hadden een kamer met het mooiste uitzicht dat je in een hostel kan krijgen: Strand, zee, rotsen en palmbomen! Magnetic Island staat bekent om het grote aantal koala's dat daar huishoudt en we zijn dan ook een track gaan lopen waar de kans groot is dat je ze spot. En jawel hoor, na nog geen 5 min lopen: Een koala boven ons hoofd in de boom. Ze doen niet veel meer dan hangen en slapen maar ze zijn wel super schattig! Op het einde van de track nog het mooiste uitzicht tot nu toe gezien vanuit een bunker dat nog uit WOII afkomstig is. 's Avonds in het hostel was het ‘Bar Wars' (een soort spelletjes avond) en kon je je per team opgeven en prijzen winnen. Onder de naam ‘the unforgetable Dutchies' heb ik ons samen met nog wat Nederlanders die we kenden opgegeven. Ik deed mee aan een spel waar ik een twix tussen Mariska haar benen moest eten zonder mijn handen te gebruiken. Het ging erom wie die twix het snelst weg kon werken en ik blijk te beschikken over geweldige kauw kwaliteiten want ik won! Als laatste spel moesten we een lijn maken van de ene naar de andere kant van onze kleren! Omdat we met veel waren kwamen we aardig ver. Helaas niet net zo ver als onze buren, alleen hadden wij tenminste nog wel wát kleren aan, in tegenstelling tot hun. We waren uiteindelijk tweede geworden en hadden een Topless car gewonnen waarmee we de volgende dag het eiland mee rond hebben gereden! Dat is nog eens een leuke onverwachte wending! (en tevens een handige transfer voor onze backpacks).

Whitsunday Islands

De volgende dag zijn we aangekomen in Airlie Beach. Na een lange dag rijden regent het pijpenstelen als we aankomen. Dat is geen goed teken want we wilden vanuit Airlie Beach de Whitsunday's bevaren en als het dan keihard regent zou het super zonde zijn van ons geld. Dus het enige wat we konden doen was wachten op mooi(er) weer. Helaas zijn thunderstorms en showers het enige dat ons de komende dagen te wachten stond volgens de weersvoorspelling. Maar als er iets is dat ik geleerd heb is dat Aussies altijd het meest erge voorspellen zodat het weer altijd mee valt. Het was dus een paar dagen wachten tot het wat beter zou worden. Om de tijd te doodden gingen we ons maar opgeven voor Free Pizza Night en karaoke, waar Moontje en ik onze zangkunsten hebben geuit met het liedje ‘Girls Just Wanna Have Fun'. Uitiendelijk hadden we de gok maar genomen en een tocht geboekt. Moontje ging met een andere boottrip mee omdat ze heel veel last heeft van zeeziekte. Dus gingen Reggie, Maris en ik mee op de boot Wings II genaamd. De trip bestond uit 2 nachten en 3 dagen varen. We zaten met ongeveer 29 man op de boot incl. crew. We hadden een vrouwelijke schipper! Tijdens de trip hadden we heel veel mogelijkheden om te snorkelen en te duiken. Ik hield het bij snorkelen en ik heb niet het idee dat ik iets gemist heb. Het koraal was daar nog veel mooier dan bij Cairns. Ik heb hele groepen Nemo's gezien en vissen in alle kleuren van de regenboog. Ook zwommen er seaturtles en haaien voorbij! Op de tweede dag meerden we aan bij Whitehaven Beach. Dat is een enorm strand met het witste zand en het blauwste water dat ik ooit gezien had. Het zand maakte een piepend geluid als je eroverheen liep. Hier hebben we heerlijk liggen genieten van de zon (want die kwam spontaan opdagen!). Al met al toch nog een super mooie trip gehad met zowaar een beetje zon erbij!

Rocky

De volgende bestemming was Rockhampton, ook wel Rocky genoemd. Met een tussenstop in een natuurpark waar we platypus (vogelbekdieren) hadden gezien, kwamen we aan in Rockhampton. Dit is weer een totaal andere sfeer dan we hiervoor meegemaakt hadden. Rockhampton staat bekent als de Beef Capital of Australia. Er hangt dan ook een soort wild western sfeer. De eerste avond zijn we naar Bull Riding geweest. Na eerst een steak weggewerkt te hebben kregen we een show waarbij mannen op jonge paarden de bak in werden gelaten en die paarden als een gek begonnen te bokken. Het was de bedoeling dat die mannen er zo lang mogelijk op bleven zitten. Daarna werden er kalfjes losgelaten met kinderen vanaf 4! jaar erop. We besloten om weer te gaan kamperen om geld te besparen. Het nadeel van kamperen is wel dat je lek geprikt wordt door van alles en nog wat waardoor je 's nachts geen oog dicht meer doen vanwege de jeuk.

De volgende dag zijn we naar de Capricorn Caves geweest. Dat zijn grotten waar zelfs bruiloften in worden gegeven. Daarna doorgereden naar Mt Archer waar we genoten hebben van een prachtig uitzicht over de stad. Dit was op 18 november, de dag dat Harry Potter 7 in première ging! Die avond nog zijn Moontje en ik daar heen geweest (hele film lang op het puntje van mijn stoel doorgebracht). En ik weet niet of hij in Nederland ook op de 18^e in première is gegaan maar dan nog waren wij eerder dankzij het 9 uur vooroplopen HAHA!! (sorry mensen even een gnagna momentje).

Town of 1770

Na Rocky kwamen we aan in Town of 1770/ Angnes Water. Dat is eigenlijk niet meer dan een gehucht. Maar wel een mooi gehucht. Het is namelijk op een puntje dus je hebt uitzicht met zee aan beide kanten. We zaten hier in een heel huiselijk, kleinschalig hostel waar we sliepen onder lakens met bijtjes en bloemetjes erop. We waren aardig moe van gebroken nachten in de tent/auto slapen dus ik lag om half 8 al in bed. Even een nachtje bijslapen. Tenminste dat was de bedoeling.. 's nachts rond half 3 werd ik namelijk wakker van enorme herrie van een kamer naast ons. Het geluid van keiharde muziek, geschreeuw en kotsende dronken mensen drong bij ons de kamer binnen. Dit ging zeker een uur door en het werd alsmaar erger en erger. Totdat er een paar jongens heel hard begonnen te schreeuwen en dat zich uitte in een vechtpartij. We hoorden letterlijk alles: gedreun, geschreeuw, geknal, gevloek en nog meer geschreeuw. Heel stil bleven we liggen in onze bedjes, bang dat ze onze kamer binnen kwamen aangezien ze voor onze deur aan het vechten waren (moet je nagaan, het waren deuren die alleen uit een hor bestonden). De volgende ochtend zijn we gaan klagen bij de eigenaar van het hostel. Die vertelde ons dat het schoolies waren. Dat zijn kinderen van 17/18 die net klaar zijn met de Highschool en nu twee weken vrij zijn. Het was die avond de eerste schoolie avond en het schijnt in Australië een serieus probleem te zijn. Dit gaat dus nog twee weken lang zo door.. Ge-wel-dig! Gelukkig zijn ze daarna niet terug gekomen.

We zouden de volgende dag Scooteroo gaan doen, maar omdat het de hele dag non stop had geregend ging dat helaas niet door, dus moesten we het verplaatsen naar de volgende dag. Gelukkig was het de volgende morgen droog dus kon de Scooteroo doorgaan! Scooteroo zijn een soort mini Harley Davidson motortjes waarmee je in een groep, strak in het leer en zonnebril op gaat toeren door 1770. Het was echt heel leuk om te doen maar helaas begon het halverwege weer te regenen en moesten we terug. Het was tijd om weer verder te rijden. Volgende bestemming: Hervey Bay! Daar zit ik op dit moment. Dit is de plek waar iedereen zijn trip naar Frasier Island boekt. Dat is het grootste zandeiland, je hebt daar meren met het zuiverste water dat je ooit zult zien en er leven daar heel veel dingo's. Wij zitten er nog over na te denken of we het wel of niet willen gaan doen omdat het erg duur is en het weer nog steeds niet optimaal is. Jullie zijn nu weer up to date en ik hou jullie nog even in spanning of we een trip naar Frasier Island zullen gaan boeken of niet..

Whaaaaaaaaa Beesies!!!!!!!!

Woensdag 20 oktober hebben we Sydney achter ons gelaten en hebben we de kou en drukte verruild voor de warmte van het Noorden: Cairns. Toen we het vliegtuig uit kwamen stortte zich een golf van warme vochtige lucht over ons heen. Zo snel als we konden trokken we onze vesten en lange broeken uit, waarna het 2 sec later begon te regenen! En in het noorder regent het niet zomaar.. nee het komt letterlijk met liters tegelijk naar beneden.Tja, het regenseizoen was wat vroeger begonnen dit jaar! Maar door dit tropische klimaat is het er wel prachtig. Als je om je heen kijkt zie je alleen maar hele hoge bergen die tot aan de top toe bedekt zijn met een dikke laag bomen. Het is daar dus echt super groen! Wat me vooral meteen opviel aan Cairns is het hoge toerismegehalte. Overal zijn souvenirwinkeltjes en lopen er dikke Engelse rond. Met onze backpack sleepte we ons naarhet hostel, Shenannigans genaamd. We hadden in een boekje gelezen dat er van alles leuks te beleven was en ze hadden een open biertuin, dat belooft wat dacht ik! Eenmaal daar droop de saaiheid er van af. Iedereen in dat hostel zat de hele dag voor te tv en in de biertuin zaten welgeteld 3 mensen. Daar hadden wij geen zin in en ons plan in Cairns was dan ook om op autojacht te gaan. Met de bergen informatie in ons hoofd begon de autojacht. Dat viel uiteindelijk nog behoorlijk tegen. We zijn een paar hostels langs gelopen omdat daar allemaal briefjes hangen en we zijn internet af gaan speuren. Echter negen van de tien keer werd er niet opgenomen of niet teruggebeld. Totdat Mariska iemand te pakken had die toevallig in de buurt was met de auto en die meteen even langs kon komen rijden voor een proefrit! Wij helemaal blij! Toen we de auto (een witte Holden Commodore voor $3200,- ) zagen en Moontje er in had gereden waren we eigenlijk al verkocht. Dat ging makkelijk! Het wachten was tot de auto uit de garage vandaan zou komen wat pas op maandag kon gebeuren. Datwerd dus nog ietsje langer doorbrengen in Cairns. Uitgaan in Cairns vonden we ook niet zo boeiend. We waren vooral te vinden in een ander hostel bij ons om de hoek omdat daar iemand sliep die we kenden van Australian Backpackers. Goedkoop uitgaan kan er gelukkig wel. Ze hadden bijvoorbeeld Ladies Night. 5 glazen champagne, voor maar $4. kijk dat zijn nog is leuke prijzen! Om de tijd te overbruggen zijn we naar de Peter Pans gegaan om een paar tours te boeken. We hadden uiteindelijk gekozenvoor River Tubing en een cruise met de Ocean Free naar het Great Barrier Reef & Green Island.

Omdat we nog een paar extra nachten in Cairns zouden blijven maar ons hostel zat waren gingen we op zoek naar een nieuw hostel. Na wat zoeken hadden we de perfecte gevonden: tegenover de zee, de lagoon en het park! Geweldig! Tijdens het inpakken voor vertrek naar ons nieuwe hostel werden we voor het eerst met onze nieuwe vriendjes geïntroduceerd. Ik zat lekker relaxed op de grond mijn backpack in te pakken toen er ineens iets over mijn been rende. Ik dacht dat ik wat had laten vallen dus ik wilde het pakken. Toen besefte ik dat het weg aan het rennen was. Bij dat besef kwam er een gil uit mijn mond en stond ik binnen 1 seconde aan de andere kant van de kamer! Een kakkerlak! Ik keek om mij heen en zag Mariska op haar bed staan en de andere meiden ook elk in een hoek! Haha welkom in Australië, het land waar ook kakkerlakken zijn helaas! (Het begint overigens al wel een beetje te wennen want terwijl ik dit nu aan het typen ben heb ik er net weer 1 geplet met een deurmat ha! ha!)

Tubing

Zaterdag zijn we gaan River Tuben. Dan zit je in een hele grote opblaasband en word je meegesleurd over de stroming van de rivier. We werden opgehaald met een busje dat ons de bergen inbracht. Daar gingen we me de banden de rivier in op weg naar een stroomversnelling. Ik had zoiets nog nooit gedaan en toen ik in die band lag en het wilde water zag waar ik overheen moest gaan drijvenvond ik het eigenlijk niet zo leuk meer. Eenmaal in de stroming kon ik niets anders doen dan die band laten gaan en mezelf mee laten sleuren door de rivier. Ik ging echt alle kanten op en probeerde mijn best te doen om alle rotsen en takken te ontwijken. Binnen een paar minuten werd het water weer wat rustiger en kon ik weer op adem komen. Nou, dat viel eigenlijk best mee! Vol goede moed ging ik voor de tweede poging. Nu wist ik wat er aan zat te komen dus was het lang niet zo eng meer! Ik ging zelfs een beetje vaart maken en als eerste richting de stroming. Ik was nog geen twee seconden in de versnelling toen ik een gigantische takop me af zagkomen. HELLUUPPP!! Dacht ik. Puur instinctief zette ik mijn voeten schrap tegen die tak omdat ik anders mijn hoofd enorm zou stoten. Dat was niet zo slim want door de vaart die ik had kiepte ik zo, floep, achterover, ondersteboven het water in! De mensen achter mij zagen alleen nog maar mijn billen boven water! Ondertussen werd ik meegesleurd door de stroming van de rivier. Gelukkig had ik een zwemvest aan dus ik kwam weer boven maar mijn band en mijn schoenen was ik kwijt geraakt. Het enige wat ik op me af zag komen waren een paar enorme rotsen en ik kon niet stoppen! HEEELPPPPPPPP!!! schreeuwde ik dit keer. Ik ben tegen allemaal rotsen aangeknald en wist op een gegeven moment niet meer wat boven en onder was. Zo ben ik helemaal vanaf het begin van de stroming tot aan het eind meegevoerd door de rivier waar ik aan het einde heel zielig door onze guide de boot in werd gehesen die heel verbaasd naar me keek omdat ik mijn schoenen in mijn hand had. Die zag ik onderweg langs drijven dus die had ik maar meteen even meegenomen! River Tubing.. niet aan mij besteed.

Turtle!!

De volgende ochtend moesten we heel vroeg op voor onze cruise met de Ocean Free. De boot vetrok vanuit de haven van Cairns, waar we ontvangen werden met koffie en een muffin. Eerst 2,5 uurzeilen richting Green Island. Schitterend helder blauw water overal waar ik keek, in het zonnetje, heeeeeerlijk! Onderweg zagen we nog een dolfijn zwemmen! Helaas kon niet iedereen genieten vanwege zeeziekte! Vlak voor Green Island bleven we liggen en werden we in onze duikers outfit gehesen. Toen ik dat allemaal zag kreeg ik het al spaans benauwd. Oh oh.. ik moet zomeet gaan duiken! AAAAHHH was het enige wat ik nog maar kon denken.. toen was het moment daar en moest ik met flippers en al het water in springen, waar onze diver instructor al op ons lag de wachten. Er werd ons verteld dat we aan de boot moesten gaan hangen en oefenen met onderwater ademen. Ik had met boven water ademen al moeite! Ik kreeg het steeds benauwder en benauwder en ik durfde mijn hoofd niet in het water de steken. Moontje zwom naast me en zei heel enthousiast tegen me: je moet gewoon op de visjes letten Eef! Kijk maar naar beneden, allemaal vissen! Huh dacht ik, zwemmen er vissen onder mij? Ik stak mijn hoofd onder water en voor een paar tellen was ik even mijn angst vergeten. Onder me, naast me, boven me, overal zwommen vissen en zag ik koraal en anemonen! Dat was zo mooi! Totdat ik dacht: Shit ademhalen! En toen raakte ik weer in paniek. De rest was al een level omlaag gegaan en hing in het water onder mij. Maar elke keer als mijn dive instructer mij omlaag liet gaan wilde ik heeeeel snel weer naar boven. Ik werd helemaal licht in mijn hoofd en zwart voor mijn ogenvan dat rare ademen en toen ik dat aangaf moest ik van de instructornaar boven en weer op de boot klimmen. De andere meiden zag ik al niet eens meer en waren al diep onder mij het Great Barrier Reef aan het verkennen. Helaas geen duik voor mij. Toen ik was bijgekomen vond ik het toch wel erg zonde en pakte ik een snorkelzetje en ben gaan snorkelen. Ik had totaal geen last meer ergens van en ik vond het zo mooi wat ik allemaal onder mij zag. Vissen in alle kleuren en maten! Later op de boot zagen we ook nog heel veel haaien om ons heen zwemmen. Het waren de Black tip reef sharkes. Die zijn ong. 1.80 lang en ongevaarlijk! Na het snorkelen konden we met een bootje Green Island op. Daar kwam er een coast gard op me af en vertelde dat er schildpadden gezien waren. Moontje en ik keken elkaar meteen aan: AAAHH TURTLES!!!! Ik ben meteen op zoek gegaan naar snorkezetjles en we zijn met z'n tweetjes op turtlejacht gegaan. We zagen soms zijn kopje boven water komen maar daarna waren we hem telkens kwijt. Ik had de hoop al een beetje opgegeven en was wat om me heen aan het kijken toen ik naast mij twee enorme vissen zag zwemmen. Ik bleef even onder water kijken totdat ik hem ineens zag: de schildpad!! AAAHH MOONTJE!!! IK HEB HEM GEVONDEN!!! Moontje kwam meteen aanscheuren en wij vol enthousiastme achter hem aan. Hij zwom heel relaxed een beetje rond en vond het helemaal niet erg dat er twee meiden boven hem zwommen. Zo hebben we hem een tijdje gevolgd met soms even boven komen en tegen elkaar roepen: AAAHHH WE ZIJN MET EEN SEATURTLE AAN HET ZWEMMEN!!!!!!!! Dat was zo onwijs gaaf!! Daarna hebben we nog even rondgelopen op Green Island, wat overigens echt een bounty eiland is. Wit zand, palmbomen, azuurblauwe zee en jungle in het midden van het eiland. Wat was dat ongelofelijk mooi!

Auto? Of geen auto? Auto!

Maandag 25 oktoberwas de dag dat we onze auto kregen! Tenminste, dat hoopte we. Helaas kwam James (de jongen van de auto) met het bericht dat er nog voor minstens $700 aan gerepareerd moest worden. Ai! Daar hadden wij en hij niet op gerekend. We zouden er allemaal even over nadenken en hadden afgesproken dat we elkaar over een paar uur weer zouden spreken. Maar die paar uur werden een paar dagen en vervolgens hebben wij nooit meer wat van James vernomen. Gelukkig hadden we in de tussentijd ook nog op andere auto's gereageerd en hadden we contact met twee meiden. Op woensdag hadden we een afspraak met ze gemaakt om de auto te bekijken. Een rode Ford Falcon station wagen. We waren meteen verliefd! Het was een perfecte auto voor ons 4tjes. Het klikte erg goed met de meiden die hem wilde verkopen dus we hadden meteen een afspraak bij de garage gemaakt. 'S avonds zijn we gaan BBQ-en in het park tegenover ons hostel aan zee. Daar staan gewoon openbare BBQ plaatsen. Er waren ondertussen al aardig wat bekende van Australian Backpackers gearriveerd dus we zaten gezellig met een heel groepje in het park van het heerlijke backpackers bestaan te genieten aangezien Bas een gitaar had gekocht en liedjes ging spelen en zingen!

Cape Tribulation

Vrijdag was de auto klaar bij de garage en wisten de meiden van de auto zeker dat ze haar aan ons wilde verkopen! We hadden afgesproken dat we maandag de auto over gingen schrijven. in de tussentijd hadden wij een tour geboekt naar Cape Tribulation. Dat is het punt, ten noorden van Cairns where the rainforest meets the reef! Zaterdagochtend ging om 6.30 de wekker. We werden met een busje opgehaald waarmee we naar de Daintree river werden gebracht, waar we op crocodile jacht gingen! WHAAA. We zaten in zo'n grote boot met een bestuurder die via de radio gewoon letterlijk doorkreeg: ja achter mangrovetree nummer 7 bij zandbank nummer 18 ligt een krokodil! Dus jawel, we hebben ze gewoon gezien! Eerst een baby croc, en toen daarna een grotere versie, 1tje van 5 meter!! Na onze krokodillenjacht zijn we gaan wandelen door Daintree National Park, oftewel, de bushbush! De Jane gevoelens in mij kwamen helemaal naar boven want er hingen gewoon overal lianen en grote bomen met enorme bladeren! We hadden 1 overnachting geboekt bij Cape, waar we sliepen bij The Beach House. De naam zegt het al, naast het strand. Daar hebben we s'avonds in het donker heel lang gezeten om sterren te kijken. Wat was dat mooi! Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel sterren gezien omdat het zo donker daar is! Geen lichtvervuiling omdat je midden in de jungle zit en uitkijkt over de oceaan, hoe bizar is dat..? De enige lichtjes kwamen van de vuurvliegjes die om ons heen dwarrelde! Zucht... Wat een leven:-) Het enige nadeel van al die natuur zijn de insecten.. die leven daar bij bosjes! En vooral ook veel spinnen.. Spinnen met een grootte van je hand.. of zelf je hoofd.. OMG!!

Ruby!

Eenmaal terug in Cairns hadden we met Nevin en Nimet afgesproken om de auto te gaan overschrijven. En sinds maandag 1 november 2010 zijn wij de trotse eigenaars van Ruby! (zo hadden die meiden haar genoemd en wij houden deze naam in stand). Voor $2200 is ze nu van ons! Nadat de meiden ons met een traantje voor Ruby (their baby) hadden uitgezwaaid zijn we de auto zo praktisch mogelijk in gaan pakken en lieten met galmende luidsprekers (Ruby Ruby Ruby!! Aaaahhaaahhhaahhaaaaa (Kaiser Chiefs) ) Cairns voor wat het was. De tijd van echt backpacken is nu aangebroken! Ben heel benieuwd wat het ons gaat brengen...