Als ik aan Australië dacht, had ik altijd een beeld voor me van rood zand, mannen met cowboyhoeden en springende kangoeroes overal, oftewel: The Outback. Vanaf Bali waren we naar Adelaide gevlogen en vanuit daar was het rijd om de outback te gaan ontedekken via een 10 daagse tour bij Heading Bush van Adelaide naar Alice Springs. In een notendop houdt deze tour in: 9 nachten slapen in de open lucht, 1 keer een douche in 10 dagen, je eigen wc graven en eten koken op een kampvuur. Ik kan jullie zeggen, het was een hele ervaring... Hier mijn verslag van dag tot dag.

Dag 1
Om half 7 ‘s ochtends werden we opgehaald bij ons hostel in Adelaide door onze tour gide. We hadden hem nog niet ontmoet maar wel al verhalen gehoord van andere mensen die deze tour hadden gedaan dat de tour gides zo leuk, jong en enthousiast waren.
Ik stel jullie voor: Tony.
Toen de truck voor de deur stopte en onze gide eruit stapte zag ik een hele grote baard uit de auto komen, met daaraan vast een dunne lange man met een hoed op. Zijn naam was Tony en hij was onze gids. Hmm, geen knappe jonge enthousiaste tour gide voor ons helaas maar een Tony voor ons.. Tony is een echte outback man. Hij wist zich geen raad op de ‘drukke' wegen in Adelaide met zoveel drukke wegen en zoveel verkeer! Tony teert de hele dag op een shaggy en Red Bull en heeft genoeg aan 4 uur slaap per nacht. Als Tony wel gegeten had vroeg ik me vaak af of hij die aardappel die nog in zijn baard hing bewaarde als snack voor later. Tony gebruikt geen toilet maar graaft liever zijn eigen gat en douchet niet maar gaat gewoon in de regen staan om ‘schoon' te worden. Tony heeft 10 dagen lang in dezelfde kleren (ook onderbroek) gelopen en wat er onder zijn hoed zit is een mysterie. Omdat deze toer een expeditie is vindt Tony dat iedereen mee moet helpen waar hij of zij kan maar alles moet wel op zijn manier. Alles heeft zijn eigen plekje en als er iets van plek verandert dan wordt Tony heel nerveus en boos. Als er iets tegen zit is het de schuld van de natuur (that's nature), dus tja, daar kan je niks aan doen. Maar bovenal: Tony is heel erg lief voor ons geweest de 10 dagen, heeft elke avond voor ons gekookt en heeft echt zijn best gedaan om het ons naar ons zin te maken.

We gingen langs de andere hostels om de rest van onze groep op te halen. De groep bestond uit: 4 Ieren (2 stelletjes) 1 Engelse jongen en 7 Nederlanders. En dan nog Tony natuurlijk. We kregen een korte briefing over hoe het allemaal werkte en toen in de truck op weg naar... Tja, heel veel niets eigenlijk. Na heel wat kilometers was onze eerste stop een Camel farm. Na een korte rit op de rug van de kamelen zouden we daar onze eerste nacht gaan beleven. Alleen Tony had niet zo'n goede relatie met de baas van de Camel farm en hierdoor mochten we geen kampvuur maken, wat Tony nodig had om eten voor ons op te koken. Daarnaast zou er ook nog een Aboriginal vrouw langs komen om over haar cultuur te vertellen. Zij had alleen niet zo veel zin om langs te komen omdat ze ‘bad vibriations' voelde bij de baas en de camel farm zelf. Tony besloot toen dat we ergens anders konden gaan slapen. Gelukkig was er een caravan park in de buurt die een mooi stukje gras voor ons over had. De Aboriginal vrouw was hier een stuk gelukkiger mee en was niet meer te stoppen met praten. Om half 10 's avonds was ze nog steeds aan het praten en iedereen was moe en hongerig. Gelukkig konden we eindelijk eten en we hadden geluk! De camping had douches dus we konden onverwacht nog even een extra douche nemen. Daarna was het de swags klaarleggen. Dit moest op een speciale manier die Tony zorgvuldig demonstreerde. Een swag is een soort grote slaapzak gemaakt van het zelfde materiaal als een tent, met een matrasje erin. Daarnaast lig je ook nog in je eigen slaapzak. Er is dus niets dat je hoofd bedekt en het idee dat alles 's nachts bij mij de swag in kon kruipen gaf me echt de kriebels! Ik ritste alles zo ver mogelijk dicht en begroef mijn hoofd zo ver mogelijk in de slaapzak. Helaas werd ik na een uur wakker al puffend en zwetend. Die swag en slaapzak waren zo warm! Ook hoorde ik van alles ritselen om me heen. Dit wordt helemaal niks de komende nachten dacht ik..

Dag 2.
Ineens was het 06:00 en hoorde ik de stem van Tony zeggen dat het tijd was om op te staan. Wauw, ik had zowaar toch nog wat uurtjes geslapen! En er was niet eens een kakkerlak ofzo naar binnen gekropen. Tony had een vaste routine van het kamp weer afbouwen en dat moest heel zorgvuldig gebeuren. Alles had zijn vaste plekje en we mochten niks op de verkeerde plek leggen anders zwaaide er wat! Na weer heel wat kilometers rijden gingen we een wandeling maken waar de kangoeroes overal onder de bosjes lagen te luieren. Je kon heel dichtbij komen, ze keken niet op of om. Dat was best gaaf. De volgende overnachting stond gepland in een national park. Ik vond het landschap echt ontzettend mooi, hele grove rotsformaties. Het was een lange maar mooie weg naar de plek waar we ons kamp gingen opzetten. Helaas begon het onderweg een beetje te spetteren. Ik hoopte echt dat het over zou trekken want ik had toevallig die dag gevraagd aan Tony of de swags waterdicht waren. No was het antwoord. Mijn volgende vraag was wat er dan gebeurt als het gaat regenen. Dan zouden de swags in een pizzapunt gelegd worden, met daaroverheen een groot zeil.. Ach, we zijn in de outback, daar regent het niet! Dacht ik.. Helaas verkeerd gedacht! Toen we aankwamen bij ons plekje kwam het echt met bakken uit de hemel vallen. Ik wilde echt niet onder een zeil slapen. Zo dacht de rest van de groep er ook over en iedereen bleef dan ook in de bus zitten. Tony, als echte outback man liet zich niet weerhouden door een klein buitje. In de stromende regen maakte hij een kampvuurtje en kookte het eten daarop. Al die tijd bleven wij allemaal in de bus zitten.. als het even stopte kwamen we er wel uit om te helpen maar zodra het weer begon te regen rende iedereen snel terug. Tony vond ons maar aanstellers en hij had het helemaal met ons gehad toen we ook nog eens ons bord met eten mee de bus innamen. Toen was het tijd om te gaan slapen.. de swags waren klaargelegd, allemaal bij elkaar zodat het zeil er overheen kon. Toen het even droog was konden we snel de swags in die al onder het zeil lagen. Maar de hele grond was een grote modderpoel dus de onderkant van het zeil ook. Ik lag op de hoek en omdat we met zo'n grote groep waren was het zeil niet eens lang genoeg en werd ik niet eens bedekt! Het was dus of nat worden of heel claustrofobisch met je hoofd onder een vies, modderig zeil slapen. Ik had hier helemaal geen zin in en riep tegen Tony dat ik in de truck ging slapen. Helaas mocht dat absoluut niet en hij was overtuigd dat het droog zou blijven. Ik heb heel wat schietgebedjes gedaan en gelukkig is het wonder boven wonder de hele nacht droog gebleven.

Dag 3.
Ik was blij toen het 06:00 was en ik de nacht droog had doorgebracht. We hadden weer flink wat kilometers afgelegd vandaag, gelukkig zonder regen. 's Ochtends gingen we de rockwallabies bekijken en 's middags reden we langs Lake Eyre, een enorme zoutvlakte, tenminste nu was het een zoutvlakte omdat het dry season is en het water dan opdroogt. Deze vlakte was zo groot, waar ik ook keek zag ik witte droogte. Ik had nu echt het gevoel van alleen op de wereld, nouja, alleen met de outback tour op de wereld. Weer zo'n momentje van realisatie hoe groot en eindeloos Australië is. 's Avonds sliepen we bij een verlaten treinstation. Hier begon het wildplassen echt. Geen comfort van een wc pot boven een gat in de grond op de campings maar gewoon de bosjes opzoeken. Gelukkig was het droog en er stond een groot verlaten soort huis, wat wel wat griezeligs had. Tony vond het ook leuk om daar extra op in te gaan en te zeggen dat het daar spookte. De groep werd al iets closer en we gingen dan ook maar iets dichter bij elkaar liggen met onze swags. Gelukkig ‘s nachts geen bezoek gehad van mensen uit het verleden.

Dag 4.
Vandaag stond Cooper Peddy op het programma. Dit is een stad in the middle of nowhere waar mensen onder de grond wonen. Deze stad is eigenlijk ontstaan omdat ze hier opel gevonden hadden. We kregen een rondleiding door het opal museum en kregen te zien hoe ze dat opgraven uit de grond. Omdat het stadje midden in de woestijn ligt kan het heel erg heet worden overdag. Hierdoor zijn mensen huizen gaan bouwen onder de grond. Op deze manier was het beter uit te houden en is er een hele stad ontstaan onder de grond. Heel bizar om door een soort grot te lopen, waar ineens een bank staat met een tv en een keuken met eettafel. We brachten de nacht door op een cattle station ten grote van België. Ze hadden hier een koe per vierkante kilometer. Echt moeilijk voor te stellen hoe groot en enorm het stuk land is van die boer!

Dag 5.
Helaas werden we wakker in de stromende regen. Gelukkig hadden we goede voorgevoelens en waren we al onder een afdakje gaan liggen. Dankzij de regen konden we uitslapen en kwam Tony ons pas om 07:00 wekken i.p.v. 06:00 uur. We gingen die ochtend de Painted Dessert bekijken. Het draagt deze naam omdat het net een schilderij lijkt, waar je ook kijkt. In poncho's gehuld hebben we gewandeld door de woestijn. Toch was het wel een beetje jammer dat we regen hadden in de woestijn. Gelukkig klaarde het een beetje op en hadden we volgens Tony geluk omdat we de onverharde weg konden nemen waardoor we nog meer het echte outback gevoel zouden krijgen. De weg was inderdaad onverhard en best hobbelig. Helaas begon het na een tijdje toch weer te regenen. Op een gegeven moment regende het zelfs zo hard dat de weg bijna onbegaanbaar werd. Tony kreeg het steeds moeilijker en op een gegeven moment reden we echt letterlijk horizontaal over de weg. Er waren ook veel heuvels en bij elke heuvel zat ik mij met samengeknepen billen af te vragen wanneer het punt zou komen dat we moesten gaan duwen. Na heel wat kilometers glijden, overdwars en horizontaal over de weg vooruit proberen te komen moest Tony toch echt toegeven dat we niet verder konden. Gelukkig was er een Cattle station in de buurt waar we naar toe konden. Er was een meisje aan het werk die al dagen alleen zat en wel wat gezelschap kon gebruiken. Ze had een ruimte voor ons waar we binnen konden slapen, wel in de swag natuurlijk. Aangezien we allemaal koud en doorweekt waren bood ze ons al gauw koffie en thee aan, die we in de woonkamer konden opdrinken. Daar stonden ook een paar banken en een mega tv. Al gauw zaten we met ze alle gezellig tv te kijken, lekker warm en behaaglijk binnen terwijl het buiten hondenweer was. Tony vond het maar niks en wist zich overduidelijk geen houding te geven in deze gezellige, huiselijke sfeer die ontstond. Hij ging liever buiten in de regen zitten. Dit was natuurlijk verre van een ‘outback experience' want er waren zelfs douches! We hadden weer geluk.

Dag 6.
Gelukkig was het de volgende dag droog. Het enige probleem was dat het best hard geregend had en de wegen nog steeds onbegaanbaar waren. de enige optie voor ons was om dezelfde weg weer terug te rijden en dan de hoofdweg te nemen om bij Uluru (Ayers Rock) te komen. Na een ochtend van kaarten, en nog wat tv kijken in huis konden we het proberen. Het was nog een behoorlijk geglij en geglibber over de weg. Gelukkig bereikte we uiteindelijk de hoofdweg die gewoon heel saai volgens Tony geasfalteerd was. Die dag moesten we de verloren tijd inhalen dus hebben we eigenlijk de hele dag in de truck doorgebracht.

Dag 7.
Vandaag passeerde we de grens van South Australia naar Northern Territory. We kwamen steeds dichter bij de ‘echte' outback. Het zand werd steeds roder en het terrein steeds vlakker. Na een lange dag rijden kwamen we eindelijk bij een van de hoogtepunten van de tour aan: Uluru (Ayers Rock). Het was zo gaaf om de rots uit te verte te zien opdoemen. Dit plaatje had ik zo vaak in boeken en internet gezien en nu zag ik het met mijn eigen ogen! We sliepen die nacht op een camping speciaal aangelegd voor alle toeristen die naar Uluru en Kata Tjuta kwamen kijken. Dit was heel toeristisch en het was even een omschakeling van alleen op de wereld naar bussen met mensen om je heen. We kwamen in de namiddag aan en konden de zonsondergang bij Uluru bekijken, tenminste als er zon was. Helaas was die er niet maar we hebben toch bij schemering een biertje gedronken met uitzicht op de rots. Daarna een barbecue en de swags in.

Dag 8.
We moesten om 04:30 opstaan omdat we ook de zonsopgang bij Uluru zouden gaan kijken. Met slaperige oogjes zaten we tijdens het ontbijt te wachten maar ook deze keer helaas geen zon, alleen maar wolken. Gelukkig kwam later de zon tevoorschijn toen we om Uluru heen gingen lopen. Deze rots is heilig voor de Aboriginals en sommige stukken rots waren sensitive areas dus die mocht je niet fotograferen. We kregen een rondleiding van Tony die vertelde dat elk stuk rots en elke vorm een eigen verhaal heeft. Ook zag je nog resten van de Aboriginals die vroeger tussen de rotsen leefde. In de middag verlieten we Uluru en reden we een stukje door naar Kata Tjuta (The Olgas). Hier gingen we een wandeling maken en ik vond dit nog mooier dan Uluru. Kata Tjuta zijn een paar rotsen bij elkaar. Als je het van een afstand ziet zijn het net een paar ronde bollen. Dit was echt een van de mooiste wandelingen die ik in de afgelopen 13 maanden gedaan had. De zon was nu helemaal doorgekomen en het was ontzettend heet! Na deze wandeling van 3 uur was ik dood op en gingen we gelukkig verder rijden om ergens kamp op te zetten (zonder douche helaas). Helaas kende Tony het gebied waar we doorheen reden niet zo goed dus hij kon niet echt een goed plekje vinden. Het was al donker aan het worden toen Tony de weg afreed en een stuk door de bosjes reed. We kwamen uit bij een soort autokerkhof, midden in de natuur! Niemand voelde er iets voor om tussen autowrakken te gaan slapen dus moesten we nog een stukje verder. Uiteindelijk in het pikkedonker had hij een goed plekje gevonden waar we konden slapen. Iedereen was doodop en wilde eigenlijk het liefst meteen slapen maar Tony wilde perse nog voor ons koken. Dit koken nam altijd iets van 3 uur in beslag omdat niemand mocht helpen. Gelukkig mochten we eerst alvast gaan slapen en zou Tony ons wakker maken als het eten klaar was. We hadden inmiddels al een vast dingetje ontwikkeld met slapen. Met het 'Nederlandse kamp' (want helaas was onze groep een beetje in tweeën gesplitst) gingen we altijd in een rondje met de hoofden bij elkaar slapen zodat niemand op het hoekje kwam te liggen. Op deze manier was het slapen een stuk minder eng.

Dag 9.
Vandaag was de dag van de Kings Canyon. We gingen met 35 graden (voor mijn gevoel was het 60 graden) een 4 uur durende wandeling maken op het heetste moment van de dag. We gingen lunchen in de Garden of Eden. Tony had ook een lunch meegenomen.. een kangoeroe staart. Die was hij die ochtend tijdens het ontbijt aan het klaarmaken op het vuur. Hij vroeg nog of we ook een hapje wilde.. Want je kon die staart zo lekker afknabbelen en dat was zo lekker, volgens Tony. Ik heb vriendelijk bedankt. Het was klimmen en zweten maar dat was het dubbel en dwars waard! Dit was al de tweede dag van wandelen, totaal doorweekt zijn van het zweet en niet kunnen douchen dus iedereen was behoorlijk vies, stinky en plakkerig. Gelukkig had Tony een verassing voor ons: we konden na de wandeling een duik nemen in een zwembad! Dat was echt de lekkerste duik ooit! Daarna gingen we onze laatste nacht in de swag tegemoet, wat ik zelfs een beetje jammer vond. Ik had de afgelopen nachten zo lekker geslapen en omdat het mooier weer was waren er 's nachts zoveel sterren. Ik was er gewoon gewend aan geraakt om voor dat ik in slaap viel nog even naar de sterren te staren. Soms werd ik midden in de nacht wakker, keek ik omhoog en dacht: Oohjaaa sterren!! En viel heerlijk weer in slaap. Helaas viel er deze laatste nacht nog wat regen uit de lucht. Ik moest me helemaal bedekken met de swag en ik was even bang toen ik Tony hoorde rommelen dat het zeil weer te voorschijn kwam maar gelukkig hoefde dat niet.

Dag 10.
De laatste dag van de tour brachten we door in de Mc Donald Ranges, een heel groot National Park. Hier kon je een van de goedkoopste helikopter vluchten maken van Australië dus daar heb ik natuurlijk gebruik van gemaakt. Even geen gewandel meer maar gewoon met een helikopter er overheen vliegen, zie je het ook allemaal in maar 10 minuutjes! Daarna konden we nog zwemmen tussen de rotsen om af te koelen, het was weer heel erg heet die dag. In de namiddag kwamen we aan in Alice Springs waar we met ze alle 's avonds gegeten hadden en daarna de kroeg in om Tony's verjaardag te vieren.

Ik heb echt genoten van de 10 dagen. Heerlijk in de buitenlucht, dag en nacht, leuke mensen ontmoet en heel veel geleerd over Australië, de Aboriginals en over het ‘echte outback leven' zoals Tony dat doet.