We reizen inmiddels weer met z'n 3tjes. In de tijd dat Regina en ik in Mildura gewerkt hebben, heeft Mariska in een bakery in Jabiru gewerkt. Jabiru ligt in Kakadu National Park. Na 4 maanden elkaar niet gezien te hebben kwam ze ons vanuit Jabiru ophalen om vervolgens met haar weer mee terug te reiden. Het was super leuk om elkaar weer te zien en het was meteen zoals vanouds. De rit van Darwin naar Jabiru was 3 uur dus ruim de tijd om bij te kletsen. Onderweg hebben we een kleine wandeling gemaakt tussen rotsen door met Aboriginal Art erop. De Aboriginals leefde vroeger tussen/in/onder die rotsen. Sommige tekeningen waren al meer dan 10.000 jaar oud.
Jabiru is een heel klein plaatsje waar vooral mensen (oké, mannen) wonen die in de mijnen werken. Mariska had in de tijd dat ze daar had gewerkt al een paar locals (lees mijnwerkers) leren kennen. 1 daarvan bood ons een kamer in zijn huis aan om te kunnen verblijven. Daarnaast had hij ook een 4 Wheel Drive die je nodig hebt om Kakadu Park in te kunnen gaan. De wegen zijn daar namelijk erg hobbelig en bobbelig. Aardig als onze host was, nam hij ons mee naar de Jim Jim Falls. Na een uur rocken en rollen (het leek soms net een achtbaan) in zijn 4WD konden we niet verder met de auto en moesten het laatste stukje met de voet over rotsen klimmen. De klim was niet gemakkelijk maar het was het waard. De waterval viel een beetje tegen, je kon het eigenlijk meer een waterdruppel noemen aangezien het geen wet season is, maar we kwamen terecht in een soort oase. Overal waren rotsen en planten. Tussen de rotsen was een stukje strand en we konden bij de waterval (druppel) zwemmen!
Na een paar dagen Jabiru gingen we weer terug naar Darwin waar we een campervan gingen uitzoeken. We hebben een hele leuke met alles erin wat we nodig hebben (zelfs een magnetron!). Toen we onze campervan opgehaald hadden was het eindelijk zover: het reizen kon weer beginnen! De herinneringen van de fabriek lagen alweer heel ver achter mij en ik was zo blij! Stralend weer, 3 meiden en een campervan on the road again met als einddoel Perth. Onze eerste stop was Litchfield National Park. Dat is een National Park waar je de meeste dingen gewoon via een 2WD road kon bereiken, dat kon ons campertje dus wel aan. Een van de mooie dingen die daar te zien is zijn de termietheuvels. Blijkbaar wonen er heel veel termieten in Australië want we stonden bij een uitzichtpuntje en waar ik ook keek zag ik die heuveltjes staan. Het leek een beetje op een kerkhof. Sommige waren heel groot (8 meter) dus dat gaf een indrukwekkend beeld. Ons eerste nachtje slapen in de camper was midden in het park met een waterval (dit keer wel een echte val, geen druppel) waar je bij kon zwemmen op een paar meter afstand. Toen we wilde gaan slapen bleek ons campertje echter een gebrek te hebben. Het is de bedoeling dat twee personen beneden slapen en 1 persoon kan boven slapen. Dat ‘bed' wordt dan gemaakt uit 3 planken die je uit elkaar kan trekken. Toen we dat bed in elkaar wilde zetten kwamen we erachter dat we 1 van die 3 planken mistte. Het bedje was dus niet groter dan een meter en omdat er ongeveer 20 cm ruimte tussen het dak en die planken was voelde het behoorlijk claustrofobisch aan. De eerste nacht was dus niet zo'n succes voor Mariska want die was de ongelukkige om daar te moeten slapen. Gelukkig komt de zon heel vroeg op (hij gaat helaas ook vroeg onder) dus de nacht duurde niet lang. Ik ben trouwens heerlijk met het geluid van een kletterende waterval in slaap gevallen. De volgende dag hebben we bij de Rockholes verkoeling gezocht. De rockholes zijn allemaal kleine badjes van rivierwater dat naar bededen afstroomt. Hierdoor werden er dus allemaal hele kleine watervalletjes gecreëerd waar je heerlijk met je rug tegenaan kon zitten voor een gratis rugmassage.
Helaas konden we niet te lang van deze natuurlijke spa genieten aangezien we een heel groot stuk moesten afleggen om in Broome te komen, waar de westkust begint. We wilde eigenlijk het stuk van Darwin naar Broome vliegen maar aangezien dat nogal duur bleek te zijn hadden we besloten om dat stuk te rijden. Ik had me een beetje verkeken op de afstanden. Op de kaart lijkt het een klein stukje highway. Maar dat viel toch wel behoorlijk tegen. De afstanden zijn gigantisch en de wegen zijn eindeloos, met rollende graspol over de weg en al! (dit is geen geintje! Er rollen echt van de ronde graspollen over de weg die je altijd in tekenfilmpjes ziet). Je moet zelfs al 300 km rijden voor het eerstvolgende tankstation. Soms reden we gewoon uren op de weg zonder ook maar iemand anders op de weg tegen te komen. Als we dan iemand passeerde werd er vrolijk gezwaaid. Ik had soms echt het gevoel dat we de enige op de wereld waren. We kwamen langs stadjes dat op de kaart als een groot rondje wordt aangegeven maar toen we er doorheen reden het bestond uit niet meer dan 3 woonwagens en een boerderij. Vaak werden deze stadjes bewoond door de Aboriginals, wat het niet echt prettig maakte om doorheen te lopen. We zorgen er wel voor dat we 's nachts niet hoeven te rijden. Gelukkig zijn er in Australië genoeg rest areas waar je gratis kan overnachten met je campertje. Ik kan deze rest areas het beste beschrijven als een grote parkeerplaats met twee gaten in de grond waar je je behoefte kan doen en een betonnen blok wat denk ik functie moest doen als barbecue. De avonden zijn lang want er was geen licht en de zon ging vroeg onder maar het geeft wel een echt Australië gevoel. Ons slaapplek probleem hebben we opgelost door een tentje te kopen en toen ik een nacht in dat tentje lag te slapen werd ik wakker omdat ik naar de wc moest. Toen ik mijn tentje open ritste en mijn hoofd eruit stak werd ik aangestaard door meer dan 20 wallabies!
De afgelopen dagen hebben we behoorlijk wat tijd op de weg doorgebracht met z'n 3tjes. Alleen soms kregen we bezoek van een 4de persoon, mr. Kakkerlak. Terwijl Regina aan het rijden was vond hij het leuk om tevoorschijn te komen en op haar been te kruipen. Na behoorlijk wat gegil en geslinger over de weg (goddank dat we meestal de enige op de weg waren!) zette ze de auto aan de kant zodat Mariska, dapper dat ze is, verder kon rijden omdat we hem niet meer konden vinden. Toen Regina aan de andere kant van de camper zat en Mariska net wilde wegrijden hoorde ik naast me heel hard gegil. Uit automatisme gilde ik heel hard mee en zette mijn voeten op het dashboard waarbij ik per ongeluk met mijn voet de toeter indrukte terwijl Regina de auto uit rende en Mariska de auto uit probeerde te rennen maar nog vast zat in de riem die ze niet los kreeg. Na 5 min gillen was Mr. Kakkerlak dus van de ene kant van de auto naar de andere gelopen en bij Regina's kant van de auto liep hij rustig via het trappetje de auto weer uit. Zo hebdsben we van Darwin tot Broome ongeveer 2000 km gereden over de eindeloze wegen, dwars door de natuur heen met oude, krakende countrymuziek op de achtergrond aangezien dat de enige radiozender was die we konden ontvangen. De Westkust is trouwens het tegenovergestelde van de Oostkust. Zoals de Oostkust party party is en heel commercieel, is de Westkust rustig en stil. We liggen ver onder de gemiddelde leeftijd van reizigers hier, wat op 50+ ligt. Op een van de rest areas waar we de nacht doorbrachten hadden we hele lieve buren. Een man die in Nederland geboren was maar naar Australië was meegenomen toen hij 9 maanden was samen met zijn vrouw. We hadden leuk met hun zitten kletsen en hij had ons geholpen met een paar dingetjes waar we echt een man voor nodig hadden.
De volgende avond reden we een nieuwe rest area op en wie waren onze buren? Juist, dezelfde als die avond daarvoor. Blijkbaar reden ze dezelfde route als wij. De volgende dag kwamen we eindelijk in Broome aan.
Gelukkig is Broome een wat groter plaatsje en kwamen we weer in de beschaving terecht. Je hebt daar een heel mooi strand met wit zand, azuurblauwe zee en palmbomen. Toen we op de parkeerplaats een broodje stonden de eten stopte er ineens een auto voor ons en ging het raampje naar beden. En wie zaten daarin? Juist onze buurtjes die vrolijk riepen ‘Our girls again!' Dit kon geen toeval meer zijn en ik begon al te grappen dat ze vast waren ingehuurd door onze ouders om ons in de gaten te houden.
Later die middag gingen we bij Cable Beach op een kameel rijden met ondergaande zon. De kamelen zaten allemaal aan elkaar vast en we liepen dus allemaal in een rijtje achter elkaar aan maar toch was het een grappige ervaring. Maris en ik zaten op de allerhoogste dus we hadden mooi uitzicht. Tijdens het bestijgen van die beesten kwamen er ineens twee mensen op ons af om foto's te maken en toen ik ze van dichtbij zag herkende ik ze: onze surrogaten ouders! Dat was meteen de laatste keer dat we ze zagen want ze gingen nu definitief een andere kant dan wij op.
We hebben een paar dagen in Broome uitgerust om vervolgens de eindeloze highway weer op te gaan.