Back in Melbourne!
Toen we onze voeten weer op de Australische grond zette voelde het net aan als thuiskomen. In het hostel werden we vrolijk ontvangen: Jeeeej the Dutchies are back! We waren gebroken van de vlucht maar veel tijd om bij te komen hadden we niet want het was op zoek naar een baantje! Helaas kwamen er ook nog andere vriendjes op bezoek: bedbugs!!! Wat een vreselijke wezens zijn dat zeg. Het hostel werd geteisterd door een bedbug plaag. Mell, de eigenaresse van het hostel heeft een officiële waarschuwing gekregen dat als ze er niets aan doet het hostel wordt gesloten. Helaas sliepen wij op een van de probleemkamers en moest het halve hostel geëvacueerd worden. Plus een hele hoop bulten en beten rijker (die krengen kunnen bijten!!) waren we dus ook dakloos. Gelukkig heeft Mell voor ons naar een oplossing gezocht en kwam ze met het voorstel dat wij bij haar ouders, Chris en Phil, mochten blijven. Alles beter dan op straat slapen aangezien Melbourne helemaal volgeboekt zat vanwege de Grand Prix (wel heel gaaf om de hele dag door die motoren te kunnen horen).

Logeren bij locals
Dus na een hele dag bezig geweest met het doodden van bedbugs ( dat betekent: ALLES, tot aan mijn camerahoesje aan toe, wassen, sprayen, drogen, wassen, drogen, nog een keer wassen en weer drogen) werden we met backpack en al meegenomen door Chris en Phil. In de auto maakte ze continu verontschuldigingen dat het huis een troep was omdat ze zoveel in het hostel waren en geen tijd hebben gehad om op te ruimen. Het is een uur rijden vanaf Melbourne en het plaatsje heet Ferntree Gully en ligt in de bergen. Toen we de oprit opreden viel mijn mond open van verbazing. Het was een prachtig huis dat ze helemaal zelf gebouwd hebben. Ze hebben een spa, een prachtig terras met uitzicht op de bergen, een super grote relax bank met beeldbreed tv en we hebben een eigen slaapkamer met een echt bed! Wat een luxe voor een backpacker. Thank you bedbugs!! Chris en Phil zijn ook nog eens de aardigste Aussies die hier rondlopen want er wordt elke avond een groot bord met kaas en toastjes en een glas wijn voor ons neergezet, met daaropvolgend een heerlijke barbecue waar we buiten op het terras met de gloed van de ondergaande zon achter de bergen heerlijk van kunnen genieten. Op een avond zei Chris tegen ons, meiden het eten moet even wachten, ik heb een verrassing voor jullie. Ze nam ons mee in de auto en we hadden geen idee waar ze ons naartoe zou brengen. Ze stopte voor een heel mooi en groot huis waar we door een grote poort heen moesten lopen. Het eerste wat ik zag was een papegaai in een kooi die ons begroette met een Good day! Er kwam een heel lief klein vrouwtje op ons aflopen die ons haar achtertuin liet zien. Ze had allemaal beestjes in haar tuin die ziek of gewond waren geraakt in het wild en waar ze voor zorgde. Zo had ze bijvoorbeeld wombats (een soort aardvarken), uilen, vogels, possums, ganzen en ze had helaas net een kangoeroe teruggebracht in het wild. Dat was een leuk onverwacht bezoekje!

Banenjacht
Ondanks deze luxe ging de banenjacht gewoon door. We werden elke ochtend rond 9 uur bij het hostel afgezet zodat we op zoek konden gaan. Reggie had inmiddels een baantje gevonden in een pie shop. Maris en ik waren heel hard op zoek gegaan en dat heeft uiteindelijk resultaat geleverd. We hadden een trial in een heel leuk restaurant waar allemaal hippies werkte. Het helaas op zaterdagochtend en dan gaan Chris en Phil niet richting Melbourne. Gelukkig bood Anges, de barman van het hostel ons het huis van zijn ouders aan. Die waren in hun vakantiehuis ergens in Australië, dus we konden daar wel slapen. Zo konden we ook nog St. Patricks Day vieren aangezien bijna het hele hostel gevuld zit met Ieren. Het lag alleen wel een eindje uit de buurt van mijn trial dus ik moest een paar keer overstappen op een tram en dan zou ik er komen. Dit klinkt misschien simpel maar let wel, Melbourne heeft het grootste tramstelsel van de wereld! De eerste overstap ging goed en de andere tram kwam er al aan! Wat een mazzel. Alleen toen mijn stop na 20 min nog niet langs was gekomen begon ik mij toch wel een beetje zorgen te maken. Ik had nog maar 15 min om op tijd te komen op mijn trial. Na de zoveelste stop waar ik er niet uit moest werd er omgeroepen dat het de laatste stop was. Ik moest er dus uit en ik had geen idee waar ik was. Na een kaart bestudeerd te hebben kwam ik erachter dat ik ergens in een verre buitenwijk van Melbourne was. Ik had de tram de verkeerde kant opgenomen en mijn eindbestemming lag dus helemaal aan de andere kant van waar ik op dat moment stond. Dat ik te laat zou komen stond dus vast. Ik heb daar een hele tijd staan wachten tot er eindelijk een andere tram langs kwam waar ik in ben gaan zitten. Bleek dat die weer een hele andere kant op ging en ik weer in een andere suburb terecht kwam. Ik was totaal de weg kwijt en uiteindelijk na voor mijn gevoel nog in 10 verschillende trams gezeten te hebben was ik weer bij mijn begin punt beland en 2,5 uur te laat voor de trial. De baan heb ik niet gekregen..
Gelukkig werd ik gebeld door een chickenshop waar ik mijn cv had afgegeven dat ze mensen nodig hadden en dat ik maandag kon beginnen met werken! Helaas was dat niet zo'n leuke baan aangezien mijn baas Libanees was en die denken anders over vrouwen dan ik gewend ben. Ik heb het daar drie hele dagen weten vol te houden.

Spice Girls en stoere mannen!
Tussen het jobhunten door was er ook nog tijd voor leuke dingen. Het hostel waar we verbleven was precies een jaar geleden overgenomen door Mell. Hierom gaf ze een rename and relaunch party o.a. met karaoke! Op een avond dat ik met een paar meiden ging schaatsen kwamen we op het idee om voor Mell een optreden te geven. We waren met ze 5en dus ik kreeg ineens de ingeving om de Spice Girls te doen. Na drie dagen van dansjes instuderen en een hele middag op outfit jacht geweest te zijn waren we er klaar voor! Op de avond zelf verliep het dankzij het nuttigen van wat alcohol iets anders dan normaal maar alsnog was het een succes! Ik zal het filmpje plaatsen voor het resultaat.
Verder is de AFL (Australian Football) weer begonnen en als ik vond dat zolang ik in Australië ben, ik ook een keer naar een AFL wedstrijd geweest moet zijn. Dus zijn Reggie, Gregg (Engelsman uit het hostel) en ik naar de MCG (stadion waar 100.000 man in past) geweest om een wedstrijd tussen Collinwood and Richmond te bekijken. Het was leuk om een keer gezien te hebben maar het is eigenlijk niet meer dan mannen in korte broekjes die op elkaar duiken om de bal te bemachtigen.
Naast het ‘stadse' leventje dat ik een beetje aan het leiden was, werd het weer eens tijd om een beetje natuur en landschap op te zoeken. Daarom hadden we een dagje gepland voor The Great Ocean Road. Dat is een lange weg die langs de kust ligt. Onderweg zie je hele mooie rotsformaties en uitzichten. Het was ongeveer de enige mooie dag in tijden en het was heerlijk om weer even uit de stad te zijn en herinnerd te worden aan de schoonheid van Australië.

Melbourne weer verlaten :(
Helaas was het zoeken naar een baan zonder veel succes en moesten we een ander plan gaan verzinnen om geld te gaan verdienen. Maris heeft toen besloten om naar Darwin te vliegen omdat ze de kou zat was. Regina en ik hebben de keuze gemaakt om in Victoria te blijven. De keuze is op Mildura gevallen omdat we daar sinaasappels konden gaan inpakken. Hier verdienen we 19 dollar per uur en kunnen 6 dagen in de week werken. Ik ben waarschijnlijk braindead als ik terug kom omdat het super simpel werk is. Maar ik hou in het vooruitzicht dat ik daarna weer verder kan reizen.
Dus Regina en ik hebben een busticket geboekt richting Mildura. Het was een busrit van 9 uur. We vertrokken om 21:45 en kwamen om 07:00 uur aan. De bus was volgeladen met vreemde figuren zoals een moeder met een kindje. Ze stond stijf van de drugs en begon zelfs tegen haar kussen aan te praten omdat ze dacht dat het haar zoontje was. Na 9 uur knikkenbollen en ergernissen was ik blij toen we de bus uitkonden.
Nu zit ik dus in Mildura en ik mis Melbourne en de mensen uit het hostel heel erg. Ik heb er in totaal 11 weken doorgebracht en heb daar een hele leuke tijd gehad met leuke en minder leuke momenten maar ik heb er vooral heel erg veel gelachen en lol gehad. Melbourne, en dan met name het hostel Bev & Micks (tegenwoordig omgedoopt in Drop Bear Inn) zal ik nooit vergeten. In het hostel waar we nu zitten gebeurt niets anders dan werken en slapen maar bovenal wordt er hier elke avond heeeeel veel gedroken. Gelukkig kunnen we maandag beginnen met werken. Dit wordt waarschijnlijk de saaiste periode uit mijn reis omdat het puur bestaat uit werken, slapen en weer werken maar tja, ik ben het half jaar gepasseerd en heb de afgelopen maanden genoten en ik wist dat dit moment er aan zou komen.
Hoop dat het verder met jullie allemaal goed gaat. Jullie gaan de zomer weer tegemoet, ik de winter..