Na een beetje bijgekomen te zijn van mijn skydive zijn we vanuit Taupo doorgegaan naar Tongariro National Park waar er alweer een nieuwe uitdaging op mij stond te wachten: de Tongariro Alpine Crossing. Dat is een wandeling van 19,4 km die dwars over drie bergen heen gaat. Een daarvan is Mount Ngauruhoe, oftewel, Mount Doom uit Lord of the Rings! Deze wandeling is geen peace of cake en voor niet-ervaren wandelaars (wij dus) wordt aangeraden om de wandeling in twee dagen te maken. Maar wij hadden goede moed en besloten om gewoon flink door te stappen en het in een dag te lopen. En dat hebben we geweten. Het begin was heel makkelijk en was ik nog vrolijk een ork aan het naspelen omdat het echt was alsof je je in een scene van LOTR begaf. Totdat de trappen kwamen. Je moest namelijk ineens van vlakke grond, bijna recht omhoog! Ze hadden het wel makkelijk gemaakt door trappen te bouwen, heel veel trappen. Het was een behoorlijke confrontatie met mijn conditieniveau want om de drie trappen moest ik al hijgend en puffend pauze nemen. Maar op die manier konden we wel optimaal van het uizicht genieten. Want wat was dat mooi zeg! Het was er ook doodstil, geen geluiden van auto's, vliegtuigen of mensen (omdat iedereen ons ondertussen al ingehaald had). Na de trappen liepen we door een soort maanlandschap tussen de bergtoppen door. Het zijn vulkanen dus er lag overal verharde lava waardoor het leek alsof we op een uitgestorven stuk aarde liepen. In de verte zagen wij de volgende bergtop alweer op doemen en moesten we nog een heel stuk steil omhoog klimmen. Voetje voor voetje ben ik omhoog gekropen (neem voor je: de scene waarin Frodo de ring in het vuur moet gooien, maar vervang dan Frodo door Eveline en je weet hoe ik omhoog gestrompeld ben) om vervolgens uitgeput en verslagen bovenaan te komen. Maar dat gevoel van verslagenheid verdween meteen toen ik het uitzicht zag! Zoiets had ik nog nooit in mijn leven gezien! Overal waar ik keek zag ik bergen en natuur. Er waren ook drie puur blauwe meren die van bovenaf heel mooi uitstaken tegen de rauwe kleuren van de bergen. Het was echt ongelofelijk mooi en ik was die zware klim alweer vergeten. Helaas hadden we nog 6 uur te gaan! De wandeling leidde ons verder door verschillende landschappen met prachtige uitzichten. Het was allemaal heel erg mooi totdat mijn benen het na 3 uur stijl naar beneden lopen behoorlijk gehad hadden en de laatste 1,5 uur door het bos kon me echt gestolen worden. Ik heb de wandeling op de automatische piloot uitgelopen en toen ik de parkeerplaats in beeld zag komen kon ik de grond wel zoenen! We hadden het gehaald! Gelukkig konden we onze spieren bij aankomst in het hostel heerlijk laten rusten in de hotpool. Ik heb nog een week lang kreupel gelopen maar het was het dubbel en dwars waard!

Tijd om te herstellen had ik niet want de volgende dag gingen we meteen door op weg naar Wellinngton om daar via de ferry het Noorder-eiland te verlaten in ruil voor het Zuider-eiland, waar we aankwamen bij Abel Tasman National Park. Leuk weetje: Abel Tasman was een Nederlandse ontdekkingreiziger heeft Nieuw Zeeland als eerste ontdekt op 13 december 1642. helaas ging de ontmoeting met de Maori. Vanwege de taalbarrière ontstond er miscommunicatie en werden er drie Nederlands gedood. Hierdoor is Abel snel weggevaren en nooit meer teruggekomen in Nieuw Zeeland. Wel heeft hij de naam Nieuw Zeeland bedacht dat is afgeleid van Zeeland, waar Abel vandaan kwam. Vond ik wel grappig. Abel Tasman National Park ligt aan de kust en bestaat uit prachtige gele stranden met blauw water en regenwoud. Ook hier hebben we weer de wandelschoenen uit de kast getrokken en hebben een walk gelopen. Dit keer iets korter, 4 uur en daarna werden we teruggebracht door de watertaxi. We sliepen op Old Macdonald's farm waar allemaal rare beesten zoals Lama's rondliepen.

Volgende bestemming: Barrytown, population: 42

Na Abel Tasman zijn we na 9 uur lang in de bus gezeten te hebben, belandt in Barrytown dat bestaat uit ongeveer 6 huizen en een kroeg met hostel eraan waar wij de nacht door gingen brengen. Omdat daar werkelijk waar niets te doen is heeft Stray er een ‘party' stop van gemaakt. Dat betekent, gooi de verkleedkist open en laat iedereen zich uitleven op het thema: Oh my god I can't believe you're comming to my party like that! Omdat ik een van de laatste was die een kijkje kon nemen in de verkleedkist waren er alleen nog wat vieze ouwe overhemden over die ik absoluut niet aan ging trekken. Dus ik besloot om creatief te doen en mezelf in toiletpapier te wikkelen en als mummie te gaan. De rest van de avond zal ik jullie besparen.

De volgende dag konden we allemaal met een fikse kater de bus weer in om onze reis te vervolgen naar Franz Josef. Franz Josef is eigenlijk een soort plaatsje dat puur ontstaan is vanwege de jawel, Franz Josef glacier. Dat is een gletsjer van 11 km lang die je voor een deel kan beklimmen. En dat hebben wij dus gedaan. Met een bus afgeladen met avonturiers werden we naar het begin van de gletsjer gereden. Nouja, eerst nog even 2.5 km lopen naar het echte begin waarna we na een flinke klim onze spikes onder onze gehuurde legerkisten mochten vastmaken. Met een klein groepje en een gids ging ik in de middenklasse achter de rest aan het ijs op. Het begin ging het nog aardig maar naar mate we hoger kwamen werden de trappetjes die live voor je neus uitgehakt werden door de gids steeds smaller en steiler. Mijn voeten kregen het steeds kouder en daarna begon het ook nog is te regenen. Gelukkig was het wel mooi blauw ijs en voelde ik mij een echte avonturier. Al hakkend en steunend op mijn pikhouweel ben ik naar boven geklommen om vervolgens de daling weer in te zetten. Het was wel heel gaaf dat we soms door hele smalle en diepe gleuven kwamen waarin je helemaal omringd werd door blauw ijs. Al met al hebben we zo'n 6 uur op het ijs doorgebracht wat genoeg tijd was om compleet doorweekt en onderkoelt te raken maar ook om de gletsjer van top tot teen goed bekeken te hebben. Bij terugkomst kon ik mijn rugzak plus inhoud uitwringen onder het genot van een lekker warm kopje warme choco. Zo heb ik toch nog even aan jullie gedacht en een dagje het gevoel van een echte winterdag gehad.

Het is behoorlijk aanpoten want we slapen overal maar een nachtje om vervolgens weer een hele dag in de bus te zitten. Gelukkig stopt de bus vaak voor korte walks die uitkomen bij watervallen en mooie meren. Verder is het rijden door Nieuw Zeeland alleen al prachtig. Overal waar je kijkt zie je watervalletjes of kleine stroompjes, rivieren en bergen. Echte LOTR filmscènes waar je doorheen rijdt.