Eindelijk!! ik ben in Nieuw Zeeland! We hebben het natte Australië verruild voor (het bijna net zo natte) Nieuw Zeeland. Terug naar een klein beetje Nederlandse bodem want een Nederlandse explorer, Abel Tasman genaamd heeft Nieuw Zeeland ontdekt op 13 December 1642. Maar het land behoort oorspronkelijk tot de Maori natuurlijk. Nieuw Zeeland heeft ong. 4.2 miljoen inwoners en 40 miljoen schapen. De kans dat ik een schaap tegenkom is dus groter dan een mens haha.

Na een rustige vlucht kwamen, doodvermoeid weliswaar, aan in Auckland waar we uit voorzorg een hotel (jaaaaa een hotel, wat een luxe) hadden geboekt. Na twee nachten moesten we de luxe helaas weer verruilen voor een hostel maar we zaten nu wel midden in de stad waar we de volgende dag een free tour door Auckland hadden. Daarmee gingen we gratis de Harbour Bridge beklimmen wat best wel gaaf was.

De volgende dag ging onze trip beginnen. We hebben een buspas geboekt via Stray die ons over de twee eilanden brengt met een groep van ongeveer 30 tot 40 mensen. Om 08:00 reden we weg naar onze eerste stop: Hahei waar we op een camping sliepen. Toen we daar aankwamen heb ik de Cathedral Cove Walk gedaan, een wandeling langs de mooiste kliffen van NZ (voor de filmkenners, Chronicles of Narnia is daar opgenomen!). De volgende ochtend zijn we onderweg naar onze volgende stop Raglan, langs het Hot Water Beach gereden. Dat is op het eerste gezicht een normaal strand maar op één bepaalde plek is het water heel erg heet als je met je voeten onder het zand graaft of zoals sommige ook deden, een hele kuil graven en er in gaan zitten. Dit kwam doordat de hitte van een vulkaan via het zand naar boven kwam. Daarna zijn we doorgereden naar Raglan, een echt surfers plaatsje waar we heerlijk van het zonnetje genoten hebben. De volgende dag was het weer vroeg op en door naar Maketu met een tussenstop bij de Waitomo Caves. Dit zijn hele bekende grotten in NZ met glowworms! (voor de documentaire kenners onder ons, BBC Planet Earth komen ze in voor). Wij hebben daar een tour gedaan bij een familie bedrijf die grotten onder hun eigen land hadden! Het was erg rustig dus we hadden een privé tour! We stonden daar in de grot en toen deed hij het licht uit en het leek net de Melkweg boven ons, maar dan gemaakt van glowworms.

In de namiddag kwamen we aan in Maketu waar we overnacht hebben bij Whanau Marae (family meetinghouse). Het was een soort boerderij waar een traditionele Maori familie woonde. We werden welkom geheten met een luide Kia ora (Hallo). Het hoofd wilde ons tot zijn familie laten behoren en daarvoor kregen we eerst een dans te zien en daarna moesten eerst de mannen elkaar een ‘neusje' geven en vervolgens achteraan in de rij gaan staan en vervolgens moesten de vrouwen langs lopen om iedereen een neusje te geven. Op deze manier wilde hij ons een echt groepsgevoel geven want hij beweerde dat niemand kon zeggen dat hij iedereen uit de groep echt kende, en daar had hij helemaal gelijk in. Daarna werden de mannen van de vrouwen gescheiden en moesten de mannen de Haka leren. Dat is een krijgersdans om de vijand angst aan te jagen. Het bestaat uit vooral veel luide kreten geven, heel hard op je benen slaan en hele rare gezichtsexpressies geven. De vrouwen moesten de Poi leren. Een iets elegantere dans dat bestond uit zwaaien met een bal in je hand en met je heupen swingen. Na het instuderen kregen wij de Haka te zien en mochten wij onze Poi aan de mannen laten zien. Aan het eind bedankte ze ons allemaal voor de inzet en hadden ze een klein zelfgemaakt cadeautje voor de ‘star of the evening' en dat was ik!! Nu waren we allemaal familie van elkaar en we sliepen dan ook met ze alle (40 man) in een ruimte op matrassen op de grond. Een hele leuke ervaring!

De volgende dag werden we gewekt met de vrolijke klanken van Abba en was het al weer veel te vroeg tijd om verder te gaan richting Taupo. Er was een tussenstop in Rotorua, een plaatsje met heel veel geografische activiteit. De zwavelgeur drong onze neuzen al binnen zodra we een stap buiten de bus zetten. Na een paar stinkende en dampende modderpoelen te hebben gezien zijn we verder gereden naar Taupo. Daar hebben we een wandeling gemaakt naar een hot water spa waar er op bepaalde plekken heel heet water uit de bergen de rivier in stroomt. Het was net alsof we een lekker bad aan het nemen waren in de rivier. En veder.. heb... ik een skydive gedaan!!!

Ik kan het nog steeds niet geloven maar ik heb gewoon geskydived!! (is dat een woord?) Ik, Eveline, die vreselijke hoogtevrees heeft en een bridgeclimb over de harbour bridge in Auckland al eng vindt, is uit een vliegtuig gesprongen! Er hadden zich een paar mensen uit de Stray bus opgegeven om te gaan skydiven alleen toen we eenmaal in Taupo waren was het behoorlijk bewolkt. We waren dus aan het twijfelen of we het nou wel of niet moesten doen. (jaja excuses excuses) En onze buschauffeur wist dat natuurlijk dus toen wij besloten om het toch maar uit te stellen tot zondag zei hij, ik rij jullie erheen en dan mogen jullie zelf jullie afspraak verzetten naar zondag. Dus wij de bus in nog steeds met volle overtuiging dat we zondag gingen (gek, dat ik toch snel even snel mijn korte broek voor een lange had verruild) want ik had geen dichte schoenen aan en het was bewolkt! Echter onderweg in de bus werd de lucht steeds blauwer en blauwer, en wij steeds stiller en stiller. In mijn onderbewustzijn wist ik gewoon dat ik zo meteen ging springen maar ik wilde het nog niet toegeven dus wij bleven vrolijk roepen dat we zondag gingen. Eenmaal daar begon mijn hart wel erg hard te kloppen en kreeg ik een papiertje in mijn hand gedrukt: ‘ja vul daar je naam enzo maar in'. Verbluft mompelde ik iets over ‘zondag.. afspraak op zondag. Maar ondertussen merkte ik dat ik het papiertje al aan het invullen was. Maris, Willem en ik keken elkaar aan: ‘We gaan springen hè?' bij dat besef schoot mijn hartslag nog een extra paar slagen omhoog. Vanaf dag moment is alles heel snel gegaan en zat ik in een soort roes. Ik werd voorgesteld aan mijn jumpbuddy en in een blauw pak gehesen. Mijn jumpbuddy Peter genaamd, begon van alles uit te leggen en ik werd flink ingesnoerd. Ik had gekozen om het te laten filmen zodat jullie er allemaal getuigen van kunnen zijn. Dus ik werd meegenomen voor een kort interviewtje en daarna moest ik het knalroze vliegtuigje in. Ik was een van de eerste die het klaar was om het vliegtuig in te gaan en toen ik daar zat besefte ik dat ik als een van de laatste moest springen! Met vliegtuig volgeladen met adrenaline en angst steeg het op. Peter begon weer tegen mij te praten met die camera op me gericht en het enige wat ik dacht was: laat me met rust en haal die stomme camera uit m'n neus! Na een paar minuten flink stijgen vond ik dat we wel hoog genoeg waren dus ik riep tegen Peter: ‘We can jump now, right? Lachend antwoordde hij: we're not even half way! En hij liet mij zijn hoogte meter zien. Krampachtig lachte ik maar met hem mee. Na een vlucht wat wel een uur leek te zijn (15 min) moesten we onze kapjes opzetten en onze brillen. Nu was het echt zover. Ik werd gek van de zenuwen. Mariska zat vooraan en moest als tweede. Onze blikken kruiste elkaar en ik zag dezelfde angst in haar ogen. Nog even vrolijk zwaaien naar elkaar en toen ging het luik open en floep, de eerste was al weg. Dat ging zo bizar snel, ze zaten op het randje en binnen een seconde waren ze gewoon weg, ik zag ze niet eens naar beneden vallen. Het ging achter elkaar en voor ik er erg in had was ik aan de beurt. Ik moest uit het vliegtuig gaan hangen en mijn benen om de onderkant klemmen. Ik voelde de enorme wind en de kracht van het vliegtuig, ik durfde met geen mogelijkheid naar beneden te kijken om te zien waar ik boven hing. Ik moest mijn nek (godzijdank) in zijn nek leggen dus ik staarde met alle macht naar boven naar de blauwe lucht. En toen ik kon niet echt beseffen wat ik nou eigenlijk aan doen was, liet hij los en vielen we met een gigantische vaart naar beneden. Mijn hersenen waren duidelijk in de war dat er iets gebeurde dat niet klopte en ik kneep heel hard mijn ogen dicht want het gevoel dat je de eerste paar seconden hebt is bijna niet te beschrijven. Je stort gewoon letterlijk met meer dan 200 km per uur richting de aarde met een vreemde kerel boven je. En dat ook nog is met blote voeten omdat ik geen schoenen aan had! Ik dwong mezelf om mijn ogen open de doen en toen ik dat deed wilde ik heeeeeel hard schreeuwen maar er kwam niks uit. En toen ineens uit het niets, vond ik het leuk!! Ik kon alleen maar lachen tijdens het vallen. Het was zo'n mooi uitzicht. Ik viel namelijk richting Lake Taupo, dat is een meer ten grootte van Singapore en het behoort tot de top 5 mooiste skydive plekken ter wereld. Het was zo gaaf, de snelheid, het gevoel en het uitzicht. Het duurde in totaal 40 seconden totdat hij de parachute uitklapte. Door de remming kregen we even een klap dat ik even eng vond maar daarna zweefde we heel rustig en kon ik eindelijk schreeuwen: AWESOME!!!!!!! Ik wist niet meer wat ik allemaal gezegd had totdat ik het terug zag op de film haha! Het was zo heerlijk, lekker zweven, just like a bird zoals Peter de hele tijd herhaalde. Helaas kwam de grond dichterbij en met een lichte bonk raakte we de grond. Woooooowwww het drong gewoon nog steeds niet helemaal tot me door dat ik het echt gedaan had! Ik heb er echt geen spijt van maar of ik het nog een keer zou doen.. wie weet!